Voor het derde deel in mijn serie over natuurlijke selectie wil ik graag ingaan op het concept van fitness., Dankzij de uitdrukking “survival of the fittest” is fitness een prominent idee in de populaire perceptie van evolutie. Het werd oorspronkelijk bedacht door Herbert Spencer nadat hij las over de oorsprong van soorten; Darwin nam de zin in latere edities en het is populair sindsdien. Helaas heeft deze glibberige frase vaak een meer nauwkeurige weergave van de evolutie overschaduwd, wat leidt tot een aantal veel voorkomende misverstanden. Deze verwarring ontstaat omdat “fitness” een andere betekenis heeft in de evolutionaire biologie dan in het algemeen gebruik., (Kijk eens naar de eerdere berichten in deze serie als je ze nog niet hebt gelezen; de eerste ging over de verschillende wijzen van natuurlijke selectie en de tweede besprak selectiemechanismen, gericht op seksuele selectie in het bijzonder.)

het algemeen gebruik van de term “fitness” is verbonden met het idee van vorm zijn en bijbehorende fysieke eigenschappen zoals kracht, uithoudingsvermogen of snelheid; Dit is heel anders dan het gebruik in de biologie. Voor een evolutionair bioloog betekent fitness simpelweg reproductief succes en weerspiegelt het hoe goed een organisme is aangepast aan zijn omgeving., Er zijn verschillende manieren om fitness te meten; bijvoorbeeld,” absolute fitness ” meet de verhouding van een bepaald genotype voor en na selectie, terwijl “relatieve fitness” differentieel reproductief succes meet — dat wil zeggen, het aandeel van de genenpoel van de volgende generatie die afstamt van een bepaald organisme (of genotype) in vergelijking met concurrerende organismen (of genotypes)., Het belangrijkste punt is dat fitness gewoon een maatstaf is voor reproductief succes en dus niet altijd afhankelijk zal zijn van eigenschappen zoals kracht en snelheid; reproductief succes kan ook worden bereikt door nabootsing, kleurrijke displays, sneak bevruchting en een groot aantal andere strategieën die niet overeenkomen met de Algemene notie van “fysieke fitheid”.

Wat moeten we dan denken van de zinsnede “survival of the fittest”?, Immers, als fitness alleen maar “relatief reproductief succes” betekent, dan wordt de zinsnede “overleving van de succesvolle reproduceerders”; omdat evolutionaire overleving ook kan worden begrepen als reproductief succes, wordt dit simpelweg “reproductief succes van de succesvolle reproduceerders”, waardoor de geroemde evolutietheorie wordt teruggebracht tot een cirkelvormig argument — een tautologie. Evolutie herleidt zich natuurlijk niet tot een simpel beetje cirkelredeneren. De fout in dit argument is het idee dat “survival of the fittest” het mechanisme van evolutie beschrijft., Fitness is gewoon boekhouden; overleving en differentiële reproductie zijn het resultaat van natuurlijke selectie, wat eigenlijk een drijfmechanisme is in de evolutie. Organismen die beter geschikt zijn voor hun omgeving zullen zich meer voortplanten en zo het aandeel van de bevolking met hun eigenschappen vergroten. Fitness is slechts een maatstaf om dit proces bij te houden. Er is geen circulaire argument omdat “fitness” is gewoon een meting van de overleving (die wordt gedefinieerd als reproductief succes); het is niet het mechanisme rijden overleving., Organismen (of genen of replicators) overleven niet omdat ze fit zijn; eerder worden ze beschouwd als fit omdat ze overleefden.

naar mijn mening, de Gen-centered population biology view of evolution vaak niet in te zien dat fitness is slechts een metriek. Door veranderingen in genfrequenties te behandelen als het hart van de evolutie in plaats van als een uitlezing van het proces, riskeert deze benadering de evolutie te vereenvoudigen in het belang van het idealisme., Fitness is geen eigenschap van een bepaald gen of genotype; het is altijd contextueel afhankelijk van de interactie tussen het gen van belang en een reeks andere factoren. Hoewel ik het vaak geciteerde belang van genen als fundamentele eenheden van replicatie waardeer, denk ik dat het een vergissing is om het evolutieproces te verwarren met het tellen van replicators. Deze aanpak heeft zeker waardevolle inzichten opgeleverd, maar een dergelijke strikte reductionistische aanpak kan ook onnodige beperkingen opleveren., Beseffen dat fitness gewoon een maatstaf is van het onderliggende proces van natuurlijke selectie, doet meer dan alleen de evolutionaire biologie bevrijden van valse beschuldigingen van cirkelredenering; het biedt ook de intellectuele ruimte om dingen te bespreken en te overwegen zoals macro-evolutie en selectie die op verschillende niveaus opereren., Deze onderwerpen, die betrekking hebben op aspecten van theoretische & Experimentele Biologie en filosofie, lijken een eindeloze bron van controverse en debat te zijn, dus Ik zal ze bewaren voor een toekomstige post (misschien), hoewel ik ze ook graag bespreek in de comments.