SERAPHIM

ser’-a-fim (seraphim):

een meervoud woord dat alleen voorkomt in Jesaja 6:2–Jesaja ‘ s visioen van Jahweh. De oorsprong van de term in het Hebreeuws is onzeker. Saraf in Numeri 21: 6; Jesaja 14: 29, enz., betekent een vurige slang. Een Babylonische naam voor de vuurgod, Nergal, was Sharrapu. In Egypte zijn Arend-leeuwvormige figuren gevonden die een graf bewaken, waarop de naam seref wordt toegepast. De equivalente Engelse term is “griffin.,”

Het is waarschijnlijk genoeg dat de populaire mythologie vuur verbond met de dienaren van de Godheid op verschillende manieren tussen verschillende volkeren, en dat branden aan de basis van het idee ligt in al deze voorgestelde etymologieën. Het blijft echter dat in het gebruik van Jesaja is er niets van de populaire legende of bijgeloof. Deze serafijnen zijn verheven wezens wier gedaanten in het geheel niet volledig beschreven zijn. Ze hadden gezichten, voeten, handen en vleugels., De zes vleugels, in drie paren, bedekten hun gezichten en voeten in nederigheid en eerbied, en werden gebruikt om hen te ondersteunen in hun posities rond de troon van de Here. Een van hen is de agent voor het verbranden (met een kolen van het altaar, niet met zijn eigen kracht of persoon) de zonde van de lippen van de profeet.serafijnen zijn in de Joodse theologie verbonden met cherubijnen en ophanieten als de drie hoogste orden van dienaren op Jahweh, en zijn superieur aan de engelen die boodschappers zijn die op verschillende boodschappen worden gestuurd., Zoals de cherubijnen in volksgedachte werden vertegenwoordigd door de stormwolken, zo werden de Serafijnen vertegenwoordigd door de slangenflitsen van de bliksem; maar dit alles komt niet voor in Jesaja ‘ s visioen.

in het Nieuwe Testament is het enige mogelijke equivalent in “de levenden” (“beesten” van de King James versie) in Openbaring 4; 5, enz. Hier, net als in Jesaja, verschijnen ze het dichtst bij Jahweh ‘ s troon, verheven in lof van Zijn heiligheid.

William Owen Carver