antwoord

na de ontwerpfase waarin de belangrijkste beslissingen al waren genomen (spoor, bruggen, tunnels enz.), vond de eigenlijke bouwfase plaats, te beginnen met funderingen enz. Er zijn nogal wat voorbeelden van bekende fouten van Aquaduct constructies zoals verlaten sporen en dubbele bruggen (vanwege grondstabiliteiten werd een tweede brug parallel aan de oorspronkelijke gebouwd, zie Frejus)., Het meest bekende is het verhaal van de legeringenieur Nonius Datus en de aquaduct tunnel in de buurt van Saldae (Tunesië) waren twee werkende bemanningen – zonder Datus’ toezicht – was begonnen aan beide zijden van een berg en niet in het midden ontmoeten.waar mogelijk werd een ‘cut-and-cover’ – techniek toegepast, en soms was een qanat-achtig systeem noodzakelijk. Dit was een systeem waar verticale schachten werden gegraven met regelmatige tussenpozen en horizontaal met elkaar verbonden. Het meeste werk werd gedaan door slaven, waarvan sommige goed opgeleide en ervaren mannen waren. Vooral in het oosten van het Rijk werden Terracotta pijpen gebruikt., Het meest gebruikte materiaal was steen (bakstenen voor metselwerk, sneden in rotsen, rock-cut pijpen), zoals kalksteen. Wanneer mogelijk werden bouwmaterialen in de buurt Ontgonnen. Loden buizen werden gebruikt voor de waterdistributie binnen de steden en soms toegepast in zogenaamde sifons. Exotischer is het gebruik van hout (pijpen gemaakt van geboorde bomen, een goot gemaakt van planken); zelfs lederen kanalen zijn bekend.een oud-Romeins architect met de naam Vitruvius schreef een boek De Architectura met een interessant hoofdstuk over de bouw van aquaducten.