Phineas Gage od dawna zajmuje uprzywilejowaną pozycję w historii nauki. Niewiele odosobnionych przypadków było tak wpływowych w myśleniu neurologicznym i neuronaukowym, a jednak dokumentacja, na której spoczywają wnioski i interpretacje, jest niezwykle niekompletna ., Mamy kilka pewnych faktów:

– Gage doznał dobrze opisanego wypadku, w wyniku którego doznał poważnych uszkodzeń czaszki i mózgu;

-wiemy, że po wypadku jego osobowość uległa znacznej zmianie i jego niezawodność została naruszona;

– mamy jego prawdziwą, uszkodzoną czaszkę oraz broń, która ją przemierzała, obie zachowane jako artefakty muzealne.

dokonując bezpośredniej analizy czaszki i korzystając bezpośrednio z nowatorskich technik neuroobrazowania, przyjrzeliśmy się sprawie Gage ' a ., Po przeanalizowaniu, zmierzeniu i sfotografowaniu czaszki w Muzeum Harvard Medical School, modelowaliśmy ograniczoną liczbę trajektorii broni i odpowiednich miejsc uszkodzenia mózgu. Byliśmy wtedy w stanie zinterpretować aspekty zachowania Gage 'a, które zostały wiarygodnie skompromitowane w ustawieniu domniemanych zmian Gage' a.,

pewność, jaką mogliśmy pokładać w tych interpretacjach, zależała od tego, że mamy duże doświadczenie w systematycznym badaniu zmian mózgu i ich konsekwencji — a mianowicie zmian płata czołowego — w przypadkach dobrze udokumentowanych neuroanatomicznie i neuropsychologicznie, a nawet włączonych do eksperymentów neuropsychologicznych. Naszym celem, prawie ćwierć wieku temu, było dodanie rozdziału do historii Gage i wzbogacenie tego historycznego przypadku o korzyści z nowoczesnych technik i postępu teoretycznego., Nie zamierzaliśmy wykorzystywać Phineasa Gage 'a do poszerzania wiedzy w dziedzinie neuronauki, raczej wykorzystaliśmy postępy w neuronauce do ukończenia badań, które Harlow najwyraźniej zamierzał napisać o Phineasie Gage' u.

zainteresowanie sprawą Gage nie zmalało, warto wspomnieć o dwóch dodatkowych badaniach. Interesujących, w 2004 r., Ratiu i wsp. powtórzył nasze ustalenia i zasugerował, że zmiana Gage ' a była prawdopodobnie ograniczona do lewej półkuli, coś całkowicie zgodnego z naszymi poglądami, ale na podstawie naszych własnych danych nie mogliśmy stwierdzić z ufnością., W 2012 roku kolejna grupa badawcza zajęła się prawdopodobnym zakłóceniem śladów materii Białej w odniesieniu do sieci korowych .

planuję omówić te wyniki w świetle aktualnej wiedzy na temat dysfunkcji płata czołowego.