jest rok 1982, noc rozdania nagród w Szkole Podstawowej im. Alfreda Beita w Harare, mieście, które zaledwie rok wcześniej nazywało się Salisbury. Długa wojna Wyzwoleńcza dobiegła końca, w Londynie uzgodniono wynegocjowane porozumienie, a Rodezja powoli przechodzi w Zimbabwe.
niektóre rzeczy długo się zmienią lub, być może, nigdy się nie zmienią, jak rytuały nocy rozdawania nagród. Na scenę wkracza grupa dzieci, które są cienko oprawione w żylaste, wytrzymałe na rozciąganie., Dziewczyny są w zielono-białych mundurach, chłopcy w spodenkach i koszulach w kolorze khaki.
wszystkie „rasy” są tutaj — aby użyć słów Rodezyjskiej klasyfikacji rasowej: Afrykańskiej, kolorowej, europejskiej, indyjskiej. Przed ich promieniujących rodziców i dumnych nauczycieli, dzieci recytują wiersz, uzupełniony działaniami.
pamiętasz Livingstone 'a, doktora Davida Livingstone' a? udał się do najciemniejszej Afryki aby kroczyć ścieżką wiedzieliśmy, że ma krawędzie, tak jak wiedzieliśmy, że pole ma żywopłoty ale okazało się również , że Afryka ma środek.,
Gdzie jest Dr Livingstone? Dr David Livingstone. dawno go nie widzieliśmy. lepiej niech Pan Stanley sprawdzi, czy został zjedzony.
dzieci otrzymują gromkie oklaski.
byłem wtedy jednym z dzieci na scenie. Często mnie pytają, kiedy dowiedziałam się o Davidzie Livingstonie. Pytanie naprawdę powinno brzmieć: kiedy nie zdawałem sobie sprawy z niego, ani z innych wiktoriańskich odkrywców, którzy nazwali swoje imiona lub zakończyli swoje życie na moim kontynencie afrykańskim?,
nie tylko recytowaliśmy ten wiersz, ale także graliśmy w gry i braliśmy udział w konkursie plastycznym przeciwko dzieciom ze Szkoły Podstawowej im. Davida Livingstone ' a w mieście.
co ważniejsze, byłem namiętnym, żarłocznym czytelnikiem. W Mabelreign Filia Queen Victoria Memorial Library była książka dla dzieci pod tytułem David Livingstone: Weaver Boy.,
pojawiła się również seria książek o sławnych odkrywcach i bohaterach Brytyjskich, a także inne książki mówiące o Wielkiej Brytanii jako o chwalebnym imperium, na którym nigdy nie zachodzi słońce.,
To właśnie w bibliotece zapoznałem się z podstawowymi faktami o legendarnym szkockim lekarzu i misjonarzu: że podczas swoich podróży po Afryce „odkrył” Wodospad Wiktorii, położony na granicy Zimbabwe z Zambią i nazwał go swoją królową; że sam został „odkryty” przez amerykańskiego odkrywcę i dziennikarza Henry ' ego Mortona Stanleya po zagubieniu się w „najgłębszej Afryce”; i że zginął w poszukiwaniu źródła Nilu, jednocześnie próbując zakończyć wschodnioafrykański handel niewolnikami.,
historia samozwańczej Natury Livingstone ' a i poświęcenia jego ludzi, którzy przenieśli jego ciało do nadmorskiego miasteczka Bagamoyo w długą, dziewięciomiesięczną podróż po jego śmierci, połączyła się starannie z innymi popularnymi wówczas książkami, takimi jak opowieści wujka Artura na dobranoc Arthura s Maxwella, wypełnione makabrycznymi, wzbudzającymi poczucie winy opowieściami Adwentystów Dnia Siódmego.,
To był mój materiał do czytania, wraz ze zdrową dawką Enid Blyton, przepełnioną moralną priggisness, samotną sosną pięć książek Malcolma Saville ' a, opowieści bliźniaków Bobbsey, Noel Streatfeild, Jean Estoril i detektywistyczne wybryki Nancy Drew i Hardy boys.
to ciekawie anachroniczne dzieciństwo wywołało we mnie tęsknotę za polowaniem na niemieckich szpiegów na wrzosowiskach Yorkshire, pójściem do szkoły z internatem w Kornwalii i wypiciem lemoniady., Zainspirowała pasję do koni, które nigdy nie jeździły, i do tańca z Markovą w Sadler ' s Wells, nigdy nie słysząc muzyki baletowej.
i zrodziło to pragnienie odkrywania Afryki i Antarktydy, ścigania się na Biegun Południowy — i znalezienia źródła Nilu. W pewnym momencie chciałem być odkrywcą, który był również baletnicą. Moimi bohaterami byli nie tylko odkrywcy jak Livingstone, którzy zawiedli chwalebnie, ale Scott i Shackleton z Antarktydy, którzy również zawiedli chwalebnie.
miałem 16 lat, kiedy skupiłem się na swoich towarzyszach., W tym czasie byłem w czwartej klasie w wiejskim klasztorze dominikanów. Byliśmy pierwszą grupą, która opracowała nowy program nauczania dla szkół średnich, pierwszą, która szczegółowo studiowała historię Afryki i miała marksistowski smak.
nie tylko dowiedzieliśmy się, jak przeszłość wpływa na teraźniejszość i przyszłość, ale byliśmy również zapchani hurtowo ideą, że historia wszystkich społeczeństw jest historią walki klas.
studiowaliśmy Podróże Livingstone ' a. Nadal mam zeszyt do historii, którego użyłem, gdy po raz pierwszy natknąłem się na historię Czumy i Susi, dwóch jego towarzyszy.,
w 1988 roku napisałem takie zdanie: „Chuma i Susi zakopali jego serce w Afryce i przenieśli jego ciało na wybrzeże, aby mógł zostać pochowany w Opactwie Westminsterskim. Jacob Wainwright, uwolniony niewolnik, napisał epitafium na grobie swojego serca.”
Historia zapamiętała Davida Livingstone ' a, ale ograniczyła jego afrykańskich towarzyszy do peryferii jego życia
To był prawdziwy początek mojej obsesji. Pod wieloma względami czuję, że Livingstone zacienił moje życie., W Cambridge byłem stypendystą Livingstone ' a. Ale przeczytanie książki Thomasa Pakenhama „the Scramble for Africa” (1990) i zrozumienie, że w marszu do Bagamoyo towarzysze Livingstone ' a nieświadomie ułatwiali kolonizację Afryki, przekonało mnie, że ich historia jest warta książki.
w 1998 roku, 10 lat po tym, jak po raz pierwszy się na nie natknąłem, napisałem swoją oryginalną próbę powieści i zapisałem ją na dyskietce. Nazwałem go MWILI WA DAUDI, Suahili dla ” ciała Dawida.”
zadałem sobie pytanie: dlaczego, u licha, towarzysze to zrobili, jak to zrobili, tylko Ich Troje?, Przez następne 20 lat szukałam odpowiedzi. Wydałem małą fortunę na coś, co nazywam „Livingstonią”, włączając w to oryginalne egzemplarze London Illustrated News of the era. Mam każdy dziennik napisany przez Livingstone ' a, i prawdopodobnie każdą książkę napisaną o nim, od wczesnych wysiłków Sir Reginalda Couplanda w 1945 roku do biografii magisterskiej z 1973 roku autorstwa Tima Jeala.
w ramach moich badań pojechałem do Blantyre w Szkocji, gdzie urodził się Livingstone, oraz do Bagamoyo w Tanzanii, gdzie spędził ostatnią noc na Ziemi Afrykańskiej., Po tym, jak dowiedziałem się, że w rzeczywistości było więcej niż trzech towarzyszy, którzy nosili jego ciało, i że większość z nich pochodziła z Zanzibaru, spędziłem miesiąc na wyspie, pisząc i ucząc się suahili. W 2018 roku ukończyłam powieść.
Out of Darkness, Shining Lightnaratuje historię mężczyzn i kobiet, którzy nie tylko przenieśli ciało Livingstone ' a z afrykańskiego wnętrza do pochówku w opactwie Westminster Abbey w Londynie, ale także, poprzez ostateczny akt lojalności, nieświadomie zmienili na zawsze losy kontynentu.
chciałem przywrócić tym niezwykłym ludziom świadomość publiczną., Historia zapamiętała Davida Livingstone ' a, ale ograniczyła jego afrykańskich towarzyszy do peryferii jego życia. Jeśli są one w ogóle wymienione, to jest to przypis. A kiedy są one wymienione, To zwykle tylko trzy najbardziej znane: Chuma, Susi i Jacob Wainwright.
odkryłem, że nie było tylko wielu towarzyszy, ale że byli w zasadzie małą wioską — w partii było ponad 70, w tym kobiety i dzieci.,
wyobrażam sobie ich nie jako zwykłych naśladowców, ale jako aktywnych agentów w swoim życiu, posiadających swoje decyzje, kłócących się i doświadczających rodzaju ludzkich konfliktów, wątpliwości, dramatów i, owszem, trójkątów miłosnych, których można się spodziewać w tak licznej grupie na takiej drodze.
chciałem również rzucić światło na wschodnioafrykański handel niewolnikami, który niektórzy uczeni nazwali „historią milczenia, która wciąż jest pisana”. Rzeczywiście, niewolnictwo jest w żywej pamięci w Afryce Wschodniej — dopiero w 1921 roku zostało zniesione w Tanzanii. Maria Ernestina, Ostatnia znana Niewolnica, zmarła w 1974 roku.,
w Afryce Wschodniej handel niewolnikami rozciągał się na Indie i Oman, ale był w dużej mierze wewnętrzny. Wyspa Zanzibar jest zamieszkana przez potomków właścicieli niewolników i niewolników, żyjących obok siebie.
moja powieść jest zakorzeniona w brutalnej, ale codziennej rzeczywistości wschodnioafrykańskiego handlu niewolnikami, który nie został tak dobrze udokumentowany w fikcji, jak zachodnioafrykański handel niewolnikami.
nie ma takiej powieści jak ukochana Toni Morrison czy Księga Murzynów Lawrence' a Hilla czy znany świat Edwarda P Jonesa., A szkoda, ponieważ historie niewolników nie są tylko opowieściami o nędzy, bólu i cierpieniu, ale opowieściami o ogromnej odwadze, wytrwałości i sile ludzkiego ducha.
Moja powieść przedstawia ludzi takich jak 700 byłych niewolników, którzy śpiewali i stali na straży zwłok Livingstone ' a w Bagamoyo, z których wszyscy zostali uwolnieni przez Ojców katolickich lub kupili własną wolność.,
przedstawia niewolników, którzy zostali uratowani przez brytyjskie kanonierki i wzięci do edukacji w Indiach (nawet po tym, jak Wielka Brytania zniosła handel niewolnikami w 1807, a następnie niewolnictwo w 1833, handel był kontynuowany, a Brytyjskie kanonierki często patrolowały Ocean Indyjski i Atlantycki, aby uruchomić blokady i uratować schwytanych niewolników).,
Moja książka przedstawia niektórych z tych byłych niewolników, bez których eksploracja wiktoriańska w Afryce byłaby niemożliwa, ludzi takich jak Sidi Mubarak, znany również jako Bombaj, którzy podróżowali z Richardem Burtonem, Johnem Hanningiem, Speke, Henry Morton Stanley i Livingstone, którzy przemierzyli Afrykę ze wschodu na zachód co najmniej cztery razy. Jest to próba użycia fikcji, aby pozwolić niewolnikom i byłym niewolnikom mówić przez ciszę.,
ale pisałem też o samym Livingstonie i o tym, jak mógł się ukazać tym, którzy byli z nim w jego ostatnich dniach.,
moja powieść opowiada o wielu sprzecznościach biednego szkockiego tkacza, który wyrósł na wiktoriański mit; Livingstone misjonarz, który pozornie zwrócił pogańskie dusze do Boga, ale tak naprawdę tylko jeden nawrócił się w całym swoim życiu, nawrócony, który później zmienił zdanie; Livingstone nieudany odkrywca, który poszedł w złą stronę, aby znaleźć Nilu; Livingstone kampania anty-niewolnictwo, którego życie było wielokrotnie ratowane przez handlarzy niewolników; Livingstone uparty i krwawy, głęboko wadliwy, ale zasadniczo dobry człowiek, który był opętany z niemal nieludzką siłą.woli.,
W Jednym ze swoich wpisów w dzienniku Livingstone mówi: „próbowałem dostrzec charakter Afrykańczyka i mogę stwierdzić, że jest on tak samo mieszanką dobra i zła, jak każdy inny człowiek.”
banalna obserwacja, rzeczywiście, ale biorąc pod uwagę, że została wykonana przez białego misjonarza z wiktoriańskiej Anglii w czasie, gdy Afrykanie byli uważani za formę dzikiego, jest to stwierdzenie, które mówi wiele o jego charakterze. W tym stwierdzeniu, jak sądzę, leży wskazówka, dlaczego jego towarzysze zachowywali się tak, jak robili.,
podróż, którą odbyli, została nazwana „najsłynniejszą i pod pewnymi względami najbardziej niezwykłą podróż w eksploracji Afryki” i została uznana za prawdziwy początek okupacji Afryki przez europejskie mocarstwa.
ponieważ towarzysze Livingstone ' a nie tylko wywieźli jego ciało z afrykańskiego wnętrza, ale także zabrali ze sobą dokumenty, które opisywały jego ostatnie wielkie „odkrycie”, Lualabę, rozległą rzekę, którą uważał za źródło Nilu.,
Livingstone się mylił: Lualaba nie była źródłem Nilu, ale jej znaczenie dla losu Afryki jest odczuwalne do dziś.
dzieje się tak dlatego, że Lualaba okazała się ujściem potężnego Konga, żeglownej rzeki, która wniosła do afrykańskiego wnętrza trzy Cs, o które walczył Livingstone: chrześcijaństwo, cywilizację i handel, który miał zakończyć handel niewolnikami.
ale przyniosło to również ostateczne C, którego ani on, ani towarzysze nie mogli przewidzieć; niemal całkowitą kolonizację kontynentu afrykańskiego.,
według Thucydydesa Perykles w oracji pogrzebowej mówi, że są czyny tak wspaniałe i tak szlachetne, że ci, którzy je wykonują, mają niepisaną pamiątkę, na której ich imiona są „wyryte nie na kamieniu, ale w sercach ludzkich”.
towarzysze Livingstone ' a są w moim sercu odkąd odkryłem ich historię w wieku 16 lat. Moja powieść jest ostateczną realizacją obsesji. Przede wszystkim jest to pamiątka po nich.
„Out of Darkness, Shining Light” (Faber) Petiny Gappah już jest
śledź @FTMag na Twitterze, aby najpierw dowiedzieć się o naszych najnowszych historiach., Posłuchaj naszego podcastu kultura, Culture Call, gdzie redaktorzy Gris i Lilah zagłębić się w trendy kształtujące życie w 2020 roku, wywiad z ludźmi przełomowych i wprowadzą cię za kulisy życia FT & Dziennikarstwo artystyczne . Subskrybuj na Apple, Spotify lub gdziekolwiek słuchasz.
