obłok Oorta jest interesującą cechą naszego Układu Słonecznego; mglistym, kulistym obłokiem komet, który wyznacza bardzo zewnętrzną granicę naszego Układu Słonecznego. Obłok Oorta jest również źródłem naszych komet długookresowych – tych lodowych fragmentów wczesnego układu słonecznego, które okrążają nasze Słońce bardzo rzadko. Aby zostać sklasyfikowaną jako Kometa długookresowa, między podróżami w pobliżu Słońca musi upłynąć ponad 200 lat. Hale-Bopp jest prawdopodobnie najbardziej znanym z nich, ponieważ był widoczny gołym okiem przez długi czas w 1998 roku., Nowszym gościem była Kometa Lovejoy, która obróciła się w pobliżu Słońca w 2011 roku.

obłok Oorta znajduje się bardzo daleko od Słońca. Znajduje się na zewnątrz bańki wytwarzanej przez wiatr słoneczny i pole magnetyczne naszego Słońca w znacznej odległości. Podczas gdy Voyager 1 opuścił tę bańkę magnetyczną i wszedł w tak zwaną „przestrzeń międzygwiezdną”, ma jeszcze kilkaset lat podróży, zanim dotrze nawet do wewnętrznej krawędzi obłoku Oorta. Jak część układu słonecznego znajduje się w przestrzeni międzygwiezdnej?, Otóż oznacza to, że układ słoneczny w tak dużej odległości od Słońca nie jest całkowicie rządzony przez naszą własną gwiazdę – obecność innych gwiazd miesza się z wpływem naszego Słońca.

wewnętrzna krawędź obłoku Oorta jest zwykle podawana jako zaczynająca się gdzieś pomiędzy 1000 A 5000 au od Słońca. 5000 au znajduje się w odległości około 0,08 roku świetlnego od Słońca, co stanowi nieco ponad cztery tygodnie podróży dla Proximy Centauri i jest znacznie bliżej naszego Słońca niż najbliższej gwiazdy Proximy Centauri. Obiekty obłoku Oorta, znajdujące się na wewnętrznej krawędzi ich obłoku, są w miarę rozsądnie bardziej przywiązane do naszego Słońca niż do czegokolwiek innego, a jest ich tu dużo.,

podróżując z wewnętrznej chmury Oorta do obszaru zewnętrznego, powinniśmy zauważyć, że chmura Oorta nie jest równomiernym zbiorem obiektów, od jakiejś wewnętrznej do stałej zewnętrznej. Zamiast tego, podczas gdy istnieje coś w rodzaju wewnętrznej granicy, zewnętrzna granica jest bardziej fizzling out, z obiektów coraz mniej i dalej między, jak iść dalej i dalej od Słońca. Oznacza to, że” zewnętrzna granica ” jest bardzo trudną rzeczą do przymocowania numeru. Ile obiektów musi tam być, aby nadal liczyć jako część chmury Oort? Tylko jeden?, A może potrzebujemy większej gęstości obiektów,zanim spadniemy w dół? W wyniku tej mglistości, a także faktu, że bardzo trudno jest dostrzec obiekty obłoku Oorta, szacunki zewnętrznej granicy obłoku Oorta wahają się od 50 000 do 200 000 au. To 200 000 au, które znajduje się w odległości 3,1 roku świetlnego od naszego Słońca. NASA często cytuje tę zewnętrzną krawędź jako znajdującą się w odległości 100 000 au, czyli około 1,6 roku świetlnego, co oznacza, że ta niewyraźna „krawędź” rozciąga się mniej niż w połowie drogi do Alfa Centauri.,

wszystkie te liczby są dla poczucia skali. W rzeczywistości obłok Oorta jest niezwykle wrażliwy na siły grawitacyjne pochodzące od obiektów innych niż nasze Słońce. Jednym z nich jest bardzo duża nierówność grawitacyjna; nasz Układ Słoneczny nie znajduje się w centrum galaktyki Drogi Mlecznej., Przyciąganie grawitacyjne z naszej Galaktyki jest więc silniejsze po jednej stronie układu słonecznego niż po drugiej, a ten galaktyczny przypływ wystarczy, aby stopniowo przepędzić obłok Oorta. Ten rodzaj perturbacji jest częścią tego, jak myślimy, że otrzymujemy komety długookresowe, które mogą przedostać się do wewnętrznego układu słonecznego, a jeśli mają pecha, czasami całkowicie odparowane przez słońce.

obłok Oorta jest również wrażliwy na ruchy innych gwiazd w pobliżu galaktyki oraz innych obiektów pozasłonecznych, takich jak obłoki gazu., Gdy Gwiazdy przechodzą obok (lub przez) zewnętrznych krańców obłoku Oorta, zaburzają delikatną równowagę grawitacyjną, która utrzymuje te obiekty na ich długich, odległych orbitach. Gwiazdy prawdopodobnie nie uderzą bezpośrednio w kometę, ale mogą wyrzucić ją z orbity i wysłać do wewnętrznego układu słonecznego – innym sposobem na dostanie się komet do reszty układu słonecznego.

ale te niepokojące Gwiazdy również są w ruchu i będą przechodzić przez stosunkowo szybko, w Astronomicznej skali czasowej. Alpha Centauri wciąż przybywa do słonecznej dzielnicy i nie jest jeszcze wystarczająco blisko, aby wywierać duży wpływ. Z kombinacją zanikającej gęstości obiektów, krótkiego czasu, z jakim gwiazda będzie wystarczająco blisko, aby naprawdę dramatycznie pociągnąć na obiekty siedzące tam, a czas między bliskimi mija gwiazdy jest dość długi, nie spodziewamy się, że obłok Oorta zostanie pozbawiony naszej Gwiazdy., Ale to jest absolutnie pod wpływem obecności tych gwiazd, i przez galaktykę w ogóle, i nasze długie, raz-milenia komety jak Hale-Bopp są wynikiem.