Egipska Sztuka i architektura, starożytne zabytki architektury, rzeźby, obrazy i rzemiosło użytkowe produkowane głównie w okresie dynastycznym pierwszych trzech tysiącleci pne w regionach Doliny Nilu w Egipcie i Nubii. Przebieg Sztuki w Egipcie był w dużej mierze zbieżny z historią polityczną kraju, ale zależało to również od zakorzenionej wiary w trwałość naturalnego, Bosko ustanowionego porządku., Osiągnięcia artystyczne zarówno w architekturze, jak i w sztuce reprezentacyjnej miały na celu zachowanie form i konwencji, które odzwierciedlały doskonałość świata w pierwotnym momencie stworzenia i ucieleśniały właściwą relację między człowiekiem, królem i Panteonem bogów. Z tego powodu Sztuka Egipska wydaje się na zewnątrz odporna na rozwój i indywidualną ocenę artystyczną, ale egipscy rzemieślnicy z każdego okresu historycznego znaleźli inne rozwiązania dla stawianych im wyzwań konceptualnych.,

dla celów definicji, „starożytny egipski” jest zasadniczo koherentny z Egiptem faraońskim, dynastyczną strukturą historii Egiptu, choć może być częściowo Sztuczną, zapewniając wygodne ramy chronologiczne. Charakterystyczne okresy to: Predynastyczne (ok. VI tysiąclecie p. n. e.–ok. 2925 p. n. e.); wczesne dynastie (i–III dynastia, ok. 2925–ok. 2575 p. n. e.); Stare Królestwo (4–VIII dynastia, ok.2575–ok. 2130 p. n. e.); pierwsze pośrednie (9–XI dynastia, ok. 2130-1939 p. n. e.); średnie Królestwo (XII–XIV dynastia, ok. 1938–ok., 1630-1540 p. n. e.); drugie pośrednie (XV–XVII dynastia, ok. 1630-1540 p. n. e.); nowe królestwo (XVIII–XX dynastia, 1539-1075 p. n. e.); trzecie pośrednie (21–25 dynastia, ok. 1075-656 p. n. e.); i późne (26–31 dynastia, 664-332 p. n. e.).

w kształtowaniu szczególnego charakteru sztuki egipskiej dominowały czynniki geograficzne. Zapewniając Egiptowi najbardziej przewidywalny system Rolniczy w starożytnym świecie, Nil zapewniał stabilność życia, w której sztuka i rzemiosło łatwo kwitły., Podobnie pustynie i morze, które chroniły Egipt ze wszystkich stron, przyczyniły się do tej stabilności, zniechęcając do poważnej inwazji na prawie 2000 lat. Pustynne wzgórza były bogate w minerały i drobne kamienie, gotowe do wykorzystania przez artystów i rzemieślników. Brakowało tylko dobrego drewna, a jego potrzeba skłoniła Egipcjan do podjęcia zagranicznych wypraw do Libanu, do Somalii i, poprzez pośredników, do tropikalnej Afryki., Ogólnie poszukiwanie użytecznych i cennych materiałów determinowało kierunek polityki zagranicznej i wytyczanie szlaków handlowych, a ostatecznie doprowadziło do wzbogacenia egipskiej kultury materialnej. W celu dalszego leczenia, patrz Egipt; religie Bliskiego Wschodu, starożytne.