każda impreza „Great Gatsby” potrzebuje dobrej playlisty. Oto 10 wspaniałych kawałków jazzowych, które bohater F. Scotta Fitzgeralda mógł wytworzyć w ryczących latach 20.:

James P. Johnson, „Carolina Shout” (1921)

pianista Harlem stride był budującym most między ragtime ' em a jazzem, a ten numer palca busting stał się sprawdzianem dla jego konkurentów. Johnson kopnie beat lewą ręką, będąc perkusistą, stabilnym jak belka., „Shout” odnosi się do rytuałów i pieśni przyniesionych do Stanów Zjednoczonych przez afrykańskich niewolników.

Fletcher Henderson, „Shanghai Shuffle” (1924)

pianista Henderson ' s big band był laboratorium nadchodzącej rewolucji ery swingu. Ta liczba jest podnoszona na wyżyny przez Cornet Solo Louisa Armstronga: ściska, jęczy, unosi się i inaczej analizuje pojedynczą nutę z rozmycia kolejnych kątów; to czysta soulowa żywiołowość., Za nim jest wielu legendarnych graczy, w tym saksofonista tenorowy Coleman Hawkins, który kiedyś powiedział, że nocne solówki Armstronga na „Shanghai Shuffle” pozostawiły go „cichym, rozluźnionym, prawie zawstydzonym.”

Red Onion Jazz Babies,” Cake Walking Babies (From Home) ” (1924)

Armstrong rozświetla również tę sesję gwiazd, choć nie tak bardzo, jak saksofonista sopranowy Sidney Bechet, inny mistrz z Nowego Orleanu, którego melodyjne linie skaczą na słuchacza i pulsują bluesem. Nie przegap starego wokalu Clarence ' a Todda i wspaniałej Alberty Hunter., (Cakewalk był tańcem, poprzedzającym ragtime. Czerwona cebula była legendarnym barem w Nowym Orleanie.)

Duke Ellington, „East St.Louis Toodle-Oo” (1927)

może znasz ten numer z wersji Steely Dan z Lat 70. Na długo przed Donaldem Fagenem i Walterem Beckerem,” Toodle-Oo „został napisany i zagrany przez Duke' a i trębacza „Bubbera” Miley, którego technika growl i plunger stworzyły szablon dla pokoleń graczy — prosto do Wyntona Marsalisa. Jest to ziemisty i elegancki utwór Ellingtona I jego orkiestry, definitywny z okresu tzw. „muzyki dżungli”.,

Bessie Smith, „Back Water Blues” (1927)

dzięki swojemu masywnemu głosowi i emocjonalnej głębi, często skupionej za pomocą jednego intonowanego słowa, Empress Of The Blues ucieleśniała przejmującą, dawną i ponadczasową atmosferę. To uczucie, które płynie przez historię jazzu. (Coś bardzo podobnego słychać, kilkadziesiąt lat później, w nagraniach saksofonisty Johna Coltrane ' a.) Ten słynny duet z pianistą Jamesem P. Johnsonem należy do jej klasyków: „Mmmm! Nie mogę się już ruszać! Nie ma miejsca dla biednej dziewczyny.,”

Jelly Roll Morton, „Wolverine Blues” (1927)

mając przerwę od sesji Red Hot Peppers, pianista nagrał kilka utworów z rozebranym trio. Mamy tu Rolling, ragtiming, jazzowy akompaniament pianisty-kompozytora do piaskowego klarnetu Johnny ' ego Doddsa i rytmiczną esencję perkusisty Baby Doddsa. To wyjątkowy zakątek w niebie Nowego Orleanu.,

Bix Beiderbecke (z Frankiem Trumbauerem i jego orkiestrą), „Singin' The Blues (1927)

kruchy i melancholijny w tonie trębacz często jest scharakteryzowany jako Temperamentny przeciwieństwo Armstronga. Ale na jego bardzo naśladowane solo tutaj, Bix nie tylko „śpiewa” słodko, podskakuje i warczy i daje swoje nuty wstrząsnąć, smutno-eyed man wskazując na bardziej skomplikowaną historię.

Duke Ellington, „The Mooche” (1928)

nawet w swoich wczesnych czasach, Ellington ukształtował swoje brzmienie, aby zarówno uzupełniać, jak i koronować swoich solistów., Tutaj, po raz kolejny, trębacz Bubber Miley, wyginając i warcząc swoimi nutami wokół jęczących, marszowych szczepów orkiestry. „Uosobieniem soulu” jest to, jak Ellington kiedyś opisał Miley; to samo zdanie odnosi się do Duke ' a i reszty jego zespołu sublime.

Louis Armstrong and His Hot Five, „West End Blues” (1928)

łącząc majestat i prostotę, Armstrong był XX-wiecznym Mozartem. Z jego wybuchy clarion na przedniej i tylnej końcach tej melodii-zamiatanie w górę iw górę, to tak, jakby nakreślał katedrę-ustanowił nową poprzeczkę dla solistów jazzowych na nadchodzące dekady., Co za dźwięk i co za duch! Geniusz z ulicy, Armstrong otworzył drzwi możliwości dla XX-wiecznej muzyki amerykańskiej.

Louis Armstrong and his Hot Five, „I Can' t Give you Anything But Love ” (1929)

Zaśpiewaj, Louis! Armstrong robi tu wszystko, zmieniając popową melodię dnia dzięki swemu poślizgowemu wokalowi i świetlistej trąbce. Jego przyjaciel Rex Stewart, inny wielki trębacz, dobrze to zrozumiał, gdy porównał sztukę Armstronga do ” różdżki tęczy lub gromady światła słonecznego, czegoś z tego świata.,”

skontaktuj się z Richardem Scheininem pod numerem 408-920-5069, przeczytaj jego historie i recenzje na www.mercurynews.com/richard-scheinin i śledź go na Twitterze na www.twitter.com/richardscheinin