W 1912 roku W. C. Handy został „ojcem bluesa” ze swoją kompozycją Memphis Blues. Jego inspiracja dla stylu pochodziła z afroamerykańskiej praktyki muzycznej śpiewania away one ' S sorrows to move on and up away from them. W. C., Handy i” Ma ” Rainey przypomnieli sobie, że słyszeli bluesa śpiewanego przez amatorów w tej tradycji, ale ich zdolność do przełożenia tej formy country na styl performance jest tym, co zwróciło uwagę białej publiczności i przemysłu muzycznego.

Jazz był również zakorzeniony w muzyce południowoafrykańskiej, jednak był to zespół białych muzyków, określających się jako oryginalny Dixieland Jazz Band, który po raz pierwszy nagrywał muzykę jazzową., W latach dwudziestych XX wieku „jazz” był grany w całym kraju zarówno przez afroamerykańskie, jak i białe zespoły i ostatecznie stał się brzmieniem, które kojarzymy z ryczącymi Dwudziestkami. Lata 30. zapoczątkowały erę swingu z Duke ' em Ellingtonem, jego orkiestrą i innymi wielkimi zespołami.

popularność afroamerykańskich wykonawców z białą publicznością spowodowała szereg konfliktów rasowych. Na przykład Cotton Club, znany z rozliczania popularnych artystów swingu i jazzu, dopuszczał tylko białych patronów., W innym incydencie Marian Anderson została zaproszona do śpiewania przez Howard University, ale miejsce, które chcieli zarezerwować, Constitution Hall, było własnością córek rewolucji, które odmówiły jej występu ze względu na kolor skóry. Incydent skłonił Eleanor Roosevelt, wówczas pierwszą damę, do publicznej rezygnacji z DAR, a ostatecznie Anderson wystąpił zamiast tego przed Lincoln Memorial.,

przez cały ten czas, oczywiście, afroamerykańscy muzycy nadal grali swoją muzykę dla afroamerykańskiej publiczności, tancerzy, rodzin i kościołów, tak jak zawsze robili.