Richard wpłynął na legiony wykonawców, których sława ostatecznie prześcignęła jego własną. Jego syn, Danny Penniman, potwierdził swoją śmierć Rolling Stone ' owi, ale powiedział, że przyczyna śmierci nie jest znana.

gitarzysta basowy Richarda, Charles Glenn, powiedział sławnej stronie internetowej TMZ, że muzyk był chory od dwóch miesięcy i że zmarł w swoim domu w Tennessee, otoczony przez brata, siostrę i syna.

Glenn powiedział TMZ, że rozmawiał z Richardem 27 marca i piosenkarz poprosił go o wizytę, ale nie mógł z powodu pandemii. Powiedział, że Richard był dla niego jak ojciec i czasami mówił mu: „nie zabieraj niczego ojcu, ale jesteś moim synem.,”

w szczytowym okresie lat 50. i wczesnych 60. Richard krzyczał, jęczał, krzyczał i tryskał przebojami, takimi jak” Tutti Frutti”, „Long Tall Sally”, „Good Golly, Miss Molly” i „Lucille”, cały czas waląc fortepian jak szalony i interpunkcyjne teksty z okazjonalnym wrzaskiem ” whoooo!”

magazyn Time powiedział, że grał ” piosenki, które brzmiały jak nonsens … ale którego rytm zdawał się wskazywać na nieziemskie przyjemności, skupione gdzieś pomiędzy jelitami a rynsztokiem.,”

Muzyka przyciągnęła zarówno młodych czarno-białych fanów w czasie, gdy części Stanów Zjednoczonych nadal były ściśle segregowane. Wielu białych artystów, takich jak Pat Boone, miało własne przebojowe wersje piosenek Richarda, choć znacznie stonowane i „bezpieczniejsze” dla popowej publiczności.

” zawsze myślałem, że rock 'n' roll połączył wyścigi” „Chociaż byłem czarny, fanów nie obchodziło. Kiedyś czułem się z tym dobrze.,”

Mick Jagger, Paul McCartney, James Brown, Otis Redding, David Bowie i Rod Stewart wymieniali Little Richarda jako wpływ. Jimi Hendrix, który grał w zespole Richarda w połowie lat 60., powiedział, że chce używać swojej gitary tak, jak Richard używał swojego głosu.

Reuters