nisza ekologiczna definicja

w ekologii nisza to rola lub praca gatunku w Siedlisku. Słowo nisza pochodzi od francuskiego słowa nicher, które oznacza ” gniazdować.”Nisza ekologiczna opisuje, w jaki sposób gatunek wchodzi w interakcje ze swoim siedliskiem i w nim żyje. Nisze ekologiczne mają specyficzne cechy, takie jak dostępność składników odżywczych, temperatura, teren, światło słoneczne i drapieżniki, które dyktują, jak i jak dobrze gatunek przeżywa i rozmnaża się., Gatunek wyrzeźbia sobie niszę w Siedlisku, będąc w stanie przystosować się i odbiegać od innych gatunków. Współcześni ekolodzy badają nisze ekologiczne pod względem wpływu gatunku na jego środowisko, a także wymagań gatunku.

zgodnie z zasadą wykluczenia konkurencyjnego dwa gatunki nie mogą zajmować tej samej niszy ekologicznej w Siedlisku, jeśli konkurują o te same zasoby. Gdy gatunki konkurują w niszy, selekcja naturalna najpierw przesunie się w celu zmniejszenia zależności gatunku od wspólnych zasobów., Jeśli jeden gatunek jest udany, zmniejsza konkurencję. Jeśli żaden z nich nie zmieni się w celu zmniejszenia konkurencji, wówczas gatunek, który będzie mógł efektywniej eksploatować zasoby, wygra, a inne gatunki w końcu wyginą.

przykłady nisz ekologicznych

Warbler Kirtlanda

warbler Kirtlanda jest rzadkim ptakiem żyjącym na małych obszarach Północnego Półwyspu Dolnego i górnego stanu Michigan. Niszą warchlaka Kirtlanda jest las sosnowy jack, a las musi mieć bardzo specyficzne warunki., Lasy sosnowe Jack o powierzchni ponad 80 akrów są idealne dla tego gatunku. W szczególności lasy te muszą mieć gęste kępy drzew z niewielkimi obszarami traw, paproci i małych krzewów pomiędzy nimi. Warbler kirtlanda gniazduje na ziemi pod gałęziami, gdy drzewo ma około 5 stóp wysokości, lub około 5-8 lat. Gdy drzewo osiągnie około 16-20 stóp wysokości, dolne gałęzie zaczynają umierać, a ptak nie będzie już gnieżdżał się pod gałęziami drzewa.,

lasy sosny Jack pozostały praktycznie niezakłócone podczas boomu drewna Michigan na początku 1800 roku, ponieważ biała sosna była znacznie bardziej wartościowa. Stały dostęp młodych sosen do gniazdowania był generowany przez naturalnie występujące pożary w tym siedlisku. Kiedy boom drewna zakończył się pod koniec 1800 roku, pożary nadal trwały i pozwoliły sosnie jack rozprzestrzenić się i stworzyć więcej siedlisk dla warbler Kirtland. Populacja gatunku osiągnęła swój szczyt w latach 1885-1900. Ludzie zaczęli zmieniać tę niszę poprzez walkę i gaszenie pożarów lasów., Z biegiem czasu dotkliwie wpłynęło to na mieszkańców Kirtlandu. W latach 70. XX wieku duże obszary lasu sosnowego zostały przeznaczone do zarządzania siedliskami poprzez Wyręb, wypalanie, siew i przesadzanie, a gatunek odzyskano.

na powyższym obrazku widać żeńską brodawkę Kirtlanda, Dendroica kirtlandii.

Żuk Gnojowy

jak sama nazwa wskazuje, chrząszcze gnojowe jedzą gnojówkę, zarówno jako dorosłe, jak i jako larwy. Żyją na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy., Łajno jest obfite na całym świecie, a z czasem Żuk gnojowy nauczył się wykorzystywać go jako zasób i tworzyć własną niszę. Chrząszcze gnojowe są znane ze sposobu, w jaki rzucają gnojem w piłkę przed jej transportem. Te kulki są zakopane w podziemnej norze, aby być przechowywane jako jedzenie lub używane jako ponure kulki. Samica składa jaja w kłębku, a larwy wykluwają się wewnątrz. Gdy osiągną dorosły rozmiar, chrząszcze wykopują się z kuli i przedostają się na powierzchnię gleby. Działania żuków gnojowych pełnią w swoim środowisku kilka ważnych funkcji., Kopanie NOR i tuneli odwraca się i napowietrza glebę. Zakopane łajno uwalnia składniki odżywcze do gleby, które przynoszą korzyści innym organizmom. Ponadto, użycie gnoju przez chrząszcza pozostawia mniej dostępne muchy do rozmnażania się, kontrolując w ten sposób część populacji much.

powyższe zdjęcie przedstawia Khepera nigroaeneusa, Wielkiego chrząszcza miedzianego gnoju, na kuli gnoju.

rośliny Kserofityczne

rośliny Kserofityczne wykształciły kilka adaptacji do życia w suchych niszach ekologicznych., Adaptacje ewoluowały, aby pomóc zaoszczędzić wodę przechowywaną w roślinie i zapobiec utracie wody. Przykładami kserofitów są Kaktusy i aloes, zwane także sukulentami. Rośliny te mają grube mięsiste liście, które przechowują wodę i długie korzenie, aby dotrzeć do wody głęboko pod ziemią. Inne adaptacje, które wykorzystują rośliny kserofityczne, obejmują zdolność do przesuwania lub składania liści, zrzucania liści w okresach suchych, woskową powłokę zapobiegającą parowaniu (zwaną naskórkiem) i grube owłosione pokrycia liści., Powierzchnia liści roślin posiada szpary, które są małymi ustopodobnymi strukturami, które pobierają dwutlenek węgla i uwalniają tlen i wodę. Rośliny zwykle otwierają swoje szpary w ciągu dnia i zamykają je w nocy. Sukulenty robią odwrotnie, aby zmniejszyć utratę wody podczas upałów dnia.

Ekstremofile

organizmy mogą tworzyć nisze ekologiczne w jednych z najbardziej niegościnnych miejsc na ziemi. Ekstremofile to organizmy, głównie eukarioty, przystosowane i rozwijające się w obszarach skrajności środowiska., Przyrostek-phile pochodzi od greckiego słowa philos, co oznacza miłość. Rodzaj środowiska ekstremalnego opisuje te organizmy. Niektóre przykłady to acydofile (najlepszy wzrost między pH 1 i pH 5), termofile (najlepszy wzrost między 140°F i 176°F), barofile (najlepszy wzrost przy wysokich ciśnieniach) i endolit (rośnie w skale). Niektóre organizmy, zwane polyextremophiles, przystosowały się do więcej niż jednej skrajności. Badanie ekstremofilów jest ważne dla zrozumienia, jak powstało życie na ziemi i jak mogłoby wyglądać życie w innych światach., Extremofile są również ważne w biotechnologii, ponieważ ich enzymy (zwane extremozymami) są wykorzystywane w ekstremalnych warunkach produkcyjnych.

Quiz

2. Która zasada mówi, że dwa gatunki nie mogą zajmować tej samej niszy ekologicznej w Siedlisku, jeśli konkurują o te same zasoby?
A. zasada wykluczenia konkurencji.
B. dobór naturalny.
C. teoria ogólnej teorii względności.
D. biologia ewolucyjna.,

3. Gatunkiem ekstremofilnym jest _________________ jeśli najlepiej rośnie przy niskim pH.
A. termofilny
B. acidofilny
C. barofilny
D. endolityczny