nie ma dostępnych specjalnych badań do diagnozowania ostrej choroby wysokościowej; diagnoza jest stawiana na podstawie objawów klinicznych i historii podróży do niewykształconego uniesienia.

u niektórych osób występuje większe ryzyko zachorowania na ostrą chorobę wysokościową., Znane czynniki ryzyka to:

• szybkie wejście na dużą wysokość;
• osoby z chorobą wysokościową w przeszłości;
• pobyt na wysokości mniejszej niż 3000 stóp; i
• wiek poniżej 50 lat

najlepszym sposobem zapobiegania ostrej chorobie wysokościowej jest powolne wznoszenie się (w ciągu kilku dni) na wyższe wysokości. Ograniczenie aktywności fizycznej przez pierwsze kilka dni może również pomóc. Ostra choroba wysokościowa zwykle nie jest poważnym stanem i rozwiązuje się samodzielnie z odpoczynkiem i lekami przeciwbólowymi stosowanymi bez recepty w celu kontroli bólu., Utrzymanie odpowiedniego nawodnienia może również pomóc zmniejszyć objawy ostrej choroby wysokościowej. Dwa leki, acetazolamid (Diamox) i deksametazon (Decadron, DexPak), wykazano, aby złagodzić objawy ostrej choroby wysokościowej, gdy występują i są czasami przepisywane, aby pomóc podatnym osobom zaaklimatyzować się na dużej wysokości. Jeśli stan stanie się wyjątkowo ciężki, zaleca się zejście na niższą wysokość.

pytanie

Skrót ADHD oznacza warunek powszechnie znany jako: Zobacz odpowiedź