okres Mississippi-358.9 do 323.2 MYA
obraz NPS
wprowadzenie
geolodzy w Ameryce Północnej używają terminów „Mississippi” i „Pennsylvanian”, aby opisać okres między 358,9 a 298,9 milionów lat temu. W innych częściach świata geolodzy używają jednego terminu i łączą te dwa okresy w karbon., Tylko w Ameryce Północnej ten fragment skał łatwo dzieli się na młodszą (Pennsylvanian) i starszą (Missisipi).
w 1870 roku Alexander Winchell wprowadził termin „Mississippi” do amerykańskiej terminologii stratygraficznej dla dobrze odsłoniętych warstw Doliny Missisipi. W 1891 Henry Shaler Williams ukuł nazwę” Pennsylvanian ” (od stanu Pensylwania) dla warstw jako odpowiednik warstwy Mississippi Winchella. T. C. Chamberlain i R. D., Salisbury podniósł oba terminy do statusu systemu w swoim wpływowym podręczniku geologii z 1906 roku i uzasadnił ten podział w dużej mierze na podstawie rozpowszechnionej niekonformizmu, który rozdzielił te dwa. Amerykańskie badania geologiczne uznały te systemy oficjalnie od połowy lat 50. XX wieku, jednak żaden z nich nie znalazł zastosowania poza Ameryką Północną (Eicher 1976).
karbon
w częściach świata innych niż Ameryka Północna, podokresy Mississippi i Pennsylvanian są połączone w jeden okres zwany karbon., Mississippi reprezentuje wcześniejsze skały Karbońskie, a Pennsylvanian reprezentuje późniejsze skały Karbońskie. Dwaj brytyjscy geolodzy, William Conybeare i William Phillips, w 1822 roku zaproponowali nazwę „karbon” dla warstw w północno-środkowej Anglii, które zawierały złoża węgla. Termin „karbon” („łożysko węglowe”) jest opisowy, ale Conybeare i Phillips oczekiwali, że system karbonowy będzie szeroko rozpoznawany przez jego charakterystyczne skamieniałości, a nie litologię (Eicher 1976).,
znaczące wydarzenia w stanie Missisipi
w okresie stanu Missisipi płytkie morza pokrywały znaczną część Ameryki Północnej. Skamieniałości Mississippi są obfite w częściach Środkowego Zachodu i Południa i obejmują rozległe złoża wapienia i marmuru. Na przykład kopułowy sufit pomnika Jeffersona w Waszyngtonie jest wykonany z wapienia Indiany, który został zdeponowany w okresie Missisipi.
okres ten nazywany jest czasem „wiekiem Krynoidów”, ponieważ skamieniałości tych bezkręgowców są głównymi składnikami znacznie wiekowych wapieni., Na uwagę zasługuje również pierwsze pojawienie się w tym okresie płazów.
dowiedz się więcej o wydarzeniach w okresie Mississippi
okres Mississippi reprezentuje ostatni raz wapień został zdeponowany przez szeroko rozprzestrzenione morza na kontynencie północnoamerykańskim. Wapień składa się z węglanu wapnia z organizmów morskich, takich jak crinoidy, które zdominowały morza w okresie Missisipi. Crinoidy, powszechnie nazywane „liliami morskimi”, są delikatnymi zwierzętami, które zazwyczaj zakotwiczają się na dnie morza., Chociaż mogą przypominać rośliny, są w rzeczywistości spokrewnione z gwiazdami morskimi i jeżowcami. Żywią się glonami i innymi drobnymi organizmami morskimi. Z obfitości crinoidów w skałach Mississippi naukowcy wnioskują, że czas ciepłych, czystych mórz. Krynoidy są podajnikami filtracyjnymi wymagającymi wysokich stężeń węglanu wapnia do budowy szkieletów, co jest możliwe tylko w ciepłych wodach. Kiedy ogromne ilości crinoidów wymarły w okresie Missisipi, ich szczątki stały się częścią rozległego wapienia z tej epoki. Do dziś zachowało się tylko kilkaset znanych form.,
chociaż wczesne tetrapody, które pojawiły się w okresie dewonu, są często określane jako „Płazy”, pierwsze prawdziwe Płazy (rzędu Temnospondyli) pojawiły się we wczesnym karbonie (Missisipi). W okresie późnego karbonu (Pennsylvanian) oraz w okresie Permu i triasu Płazy były bardzo zróżnicowane, w tym wiele dużych i małych form. Niektóre przypominały traszki i salamandry, podczas gdy inne przypominały węże lub węgorze. Niektóre formy wielkogabarytowe (np.,, Archegosaurus) przypominały małe (około 5 stóp ) krokodyle, choć prawdziwe krokodyle są gadami i pojawiły się dopiero w triasie. Wysychanie bagien węglanowych w okresie Pennsylvanii i wczesnego Permu zmniejszyło wiele środowisk tych płazów paleozoicznych, w wyniku czego wiele gatunków wymarło. Zostały wyparte przez gady w okresie triasu— „epoce gadów”. Jednak zarówno duże, jak i małe Płazy nadal rozwijały się w rzekach i jeziorach późnego Permu, obok ssaków jak gady., W następnym okresie triasu wiele rodzajów miało duże, czasami bardzo spłaszczone głowy i bardzo słabe kończyny; niektóre z nich, takie jak Paracyklotozaur, Cyklotozaur i Mastodonsaurus, osiągały nawet 3 m długości. Oprócz kilku maruderów wszystkie te duże Płazy wymarły podczas wymierania triasowego, a większość płazów Jurajskich należała do współczesnych grup, które według dzisiejszych standardów wyglądają znajomo.
