Articles

opisują i wyjaśniają funkcję pętli henle i sugerują, jak jej struktura może się różnić w organizmach przystosowanych do osuszonego środowiska.

pętla henle 'a to obszar nefronów nerki, który poprzez aktywny i pasywny transport jonów Na+ i Cl – obniża potencjał wodny rdzenia nerki, umożliwiając większe wchłanianie wody do krwi zarówno w pętli henle' a, jak i w kanale zbierającym., Osiąga się to poprzez różną przepuszczalność kończyn opadających i wznoszących. Śródbłonek kończyny zstępującej jest przepuszczalny dla cząsteczek wody, ale nieprzepuszczalny dla jonów Na+ lub CL. Gdy kończyna zstępująca przesuwa się głębiej do rdzenia nerki, potencjał wodny płynu śródmiąższowego zmniejsza się. Pozwala to wodzie przenieść się do płynu śródmiąższowego pasywnie przez osmozę, zanim zostanie ponownie wchłonięta do krwi., Gdy woda opuszcza filtrat nefronowy i staje się bardziej skoncentrowana, potencjał wody w filtracie może zacząć zbliżać się do potencjału płynu śródmiąższowego, zmniejszając szybkość, z jaką woda może opuścić i tworząc potencjał dla jonów filtratowych, aby przenieść się do rdzenia. Gdy kończyna zstępująca przechodzi w kończynę wstępującą, śródbłonek zmienia się w nieprzepuszczalny dla wody, ale przepuszczalny dla jonów Na+ i CL., Jony te przemieszczają się do rdzenia poprzez pasywny i (wyższy w kończynie) aktywny transport ułatwiony przez białka transportu jonów, gdzie obniżają potencjał wodny płynu śródmiąższowego, utrzymując warunki niezbędne do osmozy wody z kończyny zstępującej. Sprzężenie zwrotne jest znane jako „mechanizm mnożnikowy przeciwprądowy”., Z jonami aktywnie transportowanymi w stosunku do ich gradientu stężenia w kończynie wstępującej stężenie filtratu jest zmniejszane, zwiększając gradient potencjału wody między filtratem a rdzeniem ponownie, aby umożliwić dalsze wchłanianie wody w kanale zbierającym.Organizmy Tetrapod przystosowane do środowisk osuszonych mogą mieć nefrony nerkowe z dłuższymi pętlami henle poruszającymi się głębiej w jądrze lub więcej białek transportujących jony., Umożliwiłoby to wypompowanie większej ilości jonów z nefronu, tworząc jeszcze większy gradient potencjału wody i ułatwiając ponowne wchłanianie większej ilości wody do krwi. Wszystko to zapobiegnie odwodnieniu i poprawi efektywność wykorzystania wody przez organizm.