pajęczaki lejkowate to pająki, które budują sieć w kształcie lejka, którą używają jako nory lub do łapania zdobyczy. Trzy różne rodziny pająków znane są popularnie jako pająki lejkowate, ale wszystkie są zupełnie inne. Niektóre gatunki należą do najbardziej śmiercionośnych pająków na świecie, podczas gdy inne nie są szkodliwe dla ludzi.,

te pająki mają swoją nazwę, ponieważ, ogólnie, ich sieci mają płaską powierzchnię do chwytania zdobyczy i małą lejkowatą rurkę prowadzącą do jedwabnej nory, w której ukrywa się pająk, zgodnie z zintegrowanym programem zarządzania szkodnikami Uniwersytetu Kalifornijskiego (IPM). Pająk czeka w lejku, aż ofiara spadnie na poziomą sieć, a następnie pędzi, chwyta ofiarę i zabiera ją z powrotem do lejka, aby ją skonsumować.,

Taksonomia/klasyfikacja

według Zintegrowanego Systemu Informacji taksonomicznej (Itis) Taksonomia pająków to:

• Królestwo: Animalia
• Subkingdom: Bilateria
• Infrakingdom: Protostomia
• Superphylum: Ecdysozoa
• Phylum: Arthropoda
• Subphylum: chelicerata
• Klasa: Arachnida
• rząd: Araneae
• rodziny: istnieje ponad 100 rodzin pająków. Trzy znane są popularnie jako pająki lejkowate: Agelenidae, Dipluridae i Hexathelidae.,

Agelenidae: Nie-niebezpieczne pająki lejkowate

agelenidae pająki, zwane również tkaczami lejkowymi, żyją na całym świecie. Według Encyclopedia of Life(EOL) na całym świecie jest blisko 1200 gatunków agelenidów; około 100 z nich występuje w Ameryce Północnej. „Ta rodzina obejmuje pająki traw”, powiedziała entomolog Christy Bills, kierownik zbiorów bezkręgowców w Muzeum Historii Naturalnej w Utah., Inne rodzaje tkaczy lejków to Tegenaria (tkacze lejków) i eratigena (pająk hobo), które są rodzime dla Europy.

pająki Agelenidowe budują sieć w kształcie lejka między dwoma zębami, takimi jak gałęzie lub źdźbła trawy. Ogólnie rzecz biorąc, ich ukąszenia nie są szkodliwe dla ludzi. Jednym z możliwych wyjątków jest pająk włóczęga. Według EOL gatunek ten zyskał reputację niebezpiecznego dla ludzi, ale kilka badań nie znalazło dowodów na poparcie tego twierdzenia.,

wygląd

Agelenidy są średniej wielkości dla pajęczaków-około 4 do 20 milimetrów długości (do trzech czwartych cala). Według Biokidów z Uniwersytetu Michigan, gatunki te są zwykle szare lub brązowe, z plamkami na grzbiecie i paskami na nogach. – Mają osiem oczu-powiedział Bills, ułożone w dwóch rzędach.

zachowanie

podobnie jak większość gatunków pająków, lejkowce są nocne. Wiadomo, że uciekają przed światłem i „wielu z nich jest bardzo szybkich biegaczy”.,

według Biokidów żyją zazwyczaj krócej niż rok, umierając w chłodne dni. W cieplejszych miejscach mogą żyć dwa lata. Samce spędzają większość czasu na wędrówce w poszukiwaniu partnera, choć zazwyczaj umierają po kilku dniach. Samice rzadko opuszczają swoje sieci. Zazwyczaj składają kilka worków jajowych i przykrywają je taśmą dla ochrony. Agelenidy składają jaja jesienią, a pajęczaki wykluwają się wiosną. Martwe samice pająków często znajdują się przyczepione do worka jajowego, według Herberta Leviego i jego współautorów w „Spiders and Their Kin” (St., Martin ' s Press, 2001).

Web

mieszkańcy terenów trawiastych rozpoznają sieci lejkowe rozrzucone w trawie latem i wczesną jesienią. Według Iowa State University BugGuide.net, pajęczyny są również często widoczne w rogach gzymsów lub w pęknięciach gontów (wszędzie tam, gdzie jest szczelina, aby zbudować sieć lejkową wewnątrz).

pająki te zazwyczaj zjadają owady, choć wiadomo, że zjadają inne pająki.,

Hexathelidae: niebezpieczne australijskie pająki lejkowate

Hexathelid spiders live in Australia, and their low webs are really burrows lined with silk. Te pająki mają niebezpieczne ugryzienia. Dwa dobrze znane gatunki Hexathelidae to Sydney funnel spider i Northern tree funnel spider. Oba są często umieszczane na listach najbardziej śmiercionośnych pająków na świecie, według Commonwealth Scientific and Industrial Research Organization (CSIRO).

,Podczas gdy większość gatunków nie jest niebezpieczna dla ludzi, Pająk lejkowaty Sydney i jadowite kąsacze zamieszkujące drzewa zyskały śmiertelną reputację.

wygląd

według World Heritage Encyclopedia, te lejkowate pająki są średniej wielkości, dochodzą do około 1 do 2 cali (2,54 do 5 centymetrów) i są zazwyczaj czarne lub brązowe. Bills zauważył, że są to mygalomorfy, co oznacza, że mają ” wyraźne kły i … długie Spinnery.”Wyróżniają się błyszczącym karapaksem (twardym pokryciem z przodu ciała), który jest lekko owłosiony. Samce są mniejsze od samic.,

zachowanie

według Rachunków pająki te zazwyczaj żyją w norach. Te głównie nocne pająki można znaleźć o każdej porze roku. Preferują wilgotny klimat, ponieważ są podatne na wysychanie, według Muzeum australijskiego.

w okresie letnim samce opuszczają swoje nory i wędrują w poszukiwaniu samic. Dwa pająki sparują, dopóki samica nie zaakceptuje samca. Się na tylnych nogach i dociskają ciała do siebie, jak podaje Muzeum Australijskie. Również w razie zagrożenia przyjmują tę pozycję hodowlaną.,

według Muzeum Queensland samica pająka składa jaja w norze. Po wykluciu się Młode pająki pozostają w norze, dopóki nie są wystarczająco duże, aby odejść. Samce żyją tylko przez kilka miesięcy po kryciu, ale samice mogą żyć przez kilka lat(niektóre raporty mówią do 20).

nory

Australijskie pająki zbierają wilgotne i osłonięte miejsca, aby budować swoje nory, jak pod kamieniami, kłody lub w krzewach., Według muzeum Victoria, wejście do nory jest otoczone nieregularnymi pasmami jedwabiu, które działają jak druty trip, alarmując ukrywającego się w norze pająka, że ofiara jest obecna. Pająk następnie wychodzi i atakuje.

pająki te zjadają Zwykle owady lub małe kręgowce, takie jak jaszczurki lub żaby.

mieszkańcy drzew

podczas gdy większość pająków lejkowatych żyje na ziemi, kilka gatunków na wschodnim wybrzeżu Australii żyje w wilgotnych lasach., Zazwyczaj żyją w gnijących otworach w korze i budują jedwabne druty trip poza otworami, aby ostrzec się przed zdobyczą, według australijskiego Muzeum. Wnętrze ich otworów może być wyłożone jedwabiem, a kawałki kory służą do zamaskowania wejścia. Ich mieszkania zostały znalezione nawet 30 metrów nad ziemią.,

niebezpieczne gatunki

według Muzeum australijskiego ugryzienia wszystkich gatunków Australijskich pajęczaków są uważane za potencjalnie niebezpieczne, ale dwa najbardziej znane to pajęczak Sydney i pajęczak północny zamieszkujący drzewa.

siedlisko czarnego lub brązowego pająka sieciowego Sydney jest ściśle skorelowane z większym obszarem Sydney. Męskie leje Sydney są wyłącznie odpowiedzialne za śmierć człowieka od ugryzienia tego pająka., Ich jad jest pięć razy bardziej toksyczny niż u samicy, ponieważ zawiera specjalną substancję chemiczną zwaną Robustoksyną. Kobiety nie mają tej substancji chemicznej-wyjaśnia Australijskie Muzeum. Ponadto samce wędrują, szukając partnerów i narażając się na większe ryzyko napotkania ludzi, podczas gdy samice pozostają w swoich norach.

pająk lejkowaty jest również bardzo niebezpieczny, ale znacznie rzadziej spotykany, ponieważ żyje w odległym obszarze górskim.

,

Dipluridae: tarantule lejkowate

pająki z rodziny Dipluridae są powszechnie znane jako tarantule lejkowate. „Ta rodzina należy do grupy mygalomorphs, grupy pająków z wyraźnymi kłami i mają długie przędne”, powiedział Bills.

większość z tych pająków żyje w tropikach Ameryki Środkowej i Południowej, ale występują na całym świecie, w tym w Australii, Afryce i Azji Środkowej.

wygląd

te pająki są średnich i małych rozmiarów, zgodnie z Encyklopedią Światowego Dziedzictwa., Niektóre są tak małe, jak 3 mm, podczas gdy inne rosną do około 15 mm (około pół cala).

zachowanie

ich sieci lejkowe są raczej niechlujne i składają się ze spłaszczonych, często rozgałęziających się tuneli, których mogą używać do cofania się, gdy zbliża się niebezpieczeństwo. Niektóre gatunki wolą ukrywać swoje sieci pod skałami, podczas gdy inne żyją wyłącznie pod matami mchu, gnijących kłód i innych szczątków organicznych, zgodnie z EOL.