Francesco Petrarca (ur. 20 lipca 1304 w Arezzo, Toskania, zm. 18 lipca 1374 w Arqua, koło Padwy) – włoski poeta i poeta, uważany przez wielu uczonych za jednego z pierwszych humanistów. Przyczynił się do renesansowego rozkwitu poezji lirycznej i literatury poprzez wiersze adresowane do Laury, jego wyidealizowanej ukochanej., Miłość Petrarki do klasycznych autorów i nauka zainspirowały go do odwiedzenia uczonych i przeszukania klasztornych bibliotek w poszukiwaniu klasycznych tekstów. Jego odkrycie kilku listów Cycerona zachęciło do odrodzenia stylu Cycerońskiego, który charakteryzował wychowanie humanistyczne.

choć Petrarcha bardziej interesował się literaturą, studiował prawo na polecenie ojca. Podobnie jak Augustyn w młodości, Młody Petrarka miał reputację wyrafinowanego dandy przyzwyczajonego do uprzejmości pań, ale już wtedy był rozpoznawany za swoje talenty poetyckie., Po śmierci ojca Petrarka został uwolniony, aby kontynuować swoje zainteresowania literackie, ale jedyną drogą otwartą dla niego była droga przez Kościół. W związku z tym w 1326 wstąpił do mniejszego zakonu kościelnego w Awinionie i wstąpił do domu wpływowego kardynała Giovanniego Colonny.

Petrarka początkowo uzasadniał swoją decyzję o wstąpieniu do zakonu na tej podstawie, że czcił piękno Bożego stworzenia poprzez poezję, ale później przekonał się, że bardziej chodzi o oddawanie czci przedmiotom Ziemskim niż Bogu.Ten fakt, raz przyznany, niepokoił go., Jego ostateczne rozwiązanie tego problemu moralnego stanowiło podstawę humanistycznej perspektywy, którą pomógł zainicjować.

jednak starania Petrarki o ożywienie zainteresowania strofami klasycznymi zostały docenione przez papieża Benedykta XII (R. 1334-1342), który 8 kwietnia 1341 roku przyznał mu koronę laurową na Kapitolu. Jako symboliczny gest Petrarka umieścił laur na grobie Apostoła w Bazylice św. Piotra, w nadziei na połączenie tradycji klasycznej i chrześcijańskiej. Dwa lata później wyjechał i powrócił do Awinionu, by zmierzyć się z egoistyczną miłością do poezji., Delvinginto zwierzeń Augustyna, Petrarka znalazł wiele wspólnego ze swoim life.It był w tym okresie, że skomponował autobiograficzny traktat, Secretummeum (moja samotność).

walka religijno-intelektualna Petrarki koncentrowała się na możliwości życia duchowego w skorumpowanym świecie i ważności włączania klasycznej tradycji do religii. W jego własnym przypadku, to jego miłość do klasycznejszkolenia i piękna w postaci poezji, która spowodowała mu głęboki ból., Petrarka zaakceptowaĺ 'ideÄ™, Ĺźe czĹ' owiek moĹźe jeszcze znaleĹşÄ ‡ drogÄ ™ do Boga pomimo zaangaĹźowania siÄ ™ w sprawy Ĺ „wiata, osobiste zaabsorbowania i niedoskonaĺ' oĹ „ci tego Ĺ” wiata. Sonety Petrarki są wspaniałą ilustracją humanizmu. Skupiają się na jednostce, z pojęciami piękna, miłości i wiedzy, które odzwierciedlają odrodzenie myśli neoplatońskiej.

Bibliografia

prace autora

Piętnaście sonetów Petrarki. , 1903.

Auslander, Joseph, ed. Sonety Petrarki., Longmans, Green, &