opis przypadku

28‐letnia suczka z escharem na opuszkach palców i pulpitach palców. Pacjent doznał oparzenia ręki od płomienia alkoholowego 2 lata wcześniej. Większość ran zagoiła się dobrze po miejscowym leczeniu maścią. Jednak było kilka obszarów koniuszków palców i miazgi palców, gdzie nowa skóra była cienka, czerwona, delikatna i wrażliwa. Sześć miesięcy po urazie cienka skóra w tych obszarach została zastąpiona przez wydalnicze tkanki granulacyjne., Początkowo wydzielina wyschła i utworzyła się cienka warstwa skorupy. Jednak skorupa zgęstniała i doprowadziła do powstania rozrastających się escharów.

pacjent odczuwał łagodny dyskomfort, ale nie odczuwał bólu w dotkniętych obszarach. Nagromadzony gruby eschar wpływał na funkcję rąk pacjenta i zakłócał codzienne czynności. Aby usunąć eschary, pacjentka moczyła rękę w wodzie i usuwała skórkę ręcznie po zmiękczeniu escharów. Proces ten powtarzano co 1-2 miesiące, po reformie escharów., Następnie pacjent usunął eschars ponownie za pomocą tej samej metody.

badanie fizykalne wykazało, że opuszki palców i pulpy palców pacjenta były pokryte szarawymi, twardymi skórkami o grubości od 1,5 do 2 cm (rys. (Rys.11 lewo). Eschary były nietrwałe. Pacjent odczuwał ból w opuszkach palców, gdy dotykano escharów. Ręka była w pozycji funkcjonalnej, a zakres ruchu dipów i pipsów był łagodnie Ograniczony. Zakres ruchu stawów śródręczno-paliczkowych był prawidłowy. Pacjent był zdrowy.,

palce z nagromadzonym escharem (po lewej) i z escharem zostały usunięte (po prawej).

aby usunąć eschary, obie ręce były moczone w ciepłym roztworze soli fizjologicznej przez około godzinę, aż wszystkie skórki były blade i miękkie. Kleszcze były używane do usuwania wszystkich skórek bez znieczulenia. Roztwór soli fizjologicznej był stosowany do nawadniania łoża rany aż do odsłonięcia zdrowej tkanki granulacyjnej (rys. (Rys.11 prawo). Krwawienie było minimalne. Delikatnie naniesiono sterylizowaną gazę, aby zatrzymać krwawienie i osuszyć ranę., Trzysta jednostek rekombinowanego bydlęcego podstawowego czynnika wzrostu fibroblastów (RB-bFGF) na centymetr kwadratowy nanoszono na powierzchnie tkanki granulacyjnej dziennie. Rana zmniejszała się zauważalnie każdego dnia i była całkowicie zagojona po 2 tygodniach leczenia.