odpowiedź

po fazie projektowania, w której podjęto już główne decyzje (ślady, mosty, tunele itp.), nastąpił rzeczywisty etap budowy, począwszy od fundamentów itp. Istnieje sporo przykładów znanych błędów konstrukcji akweduktów, takich jak opuszczone ślady i bliźniacze mosty (z powodu niestabilności gruntu zbudowano drugi most równolegle do pierwotnego, zob. Frejus)., Najbardziej znana jest historia wojskowego inżyniera Noniusa Datusa i tunel akweduktowy koło Saldae (Tunezja) były dwie pracujące załogi – bez nadzoru Datusa – rozpoczęły się po obu stronach góry i nie spotkały się pośrodku.
w miarę możliwości stosowano technikę „cut-and-cover” , a czasem potrzebny był system podobny do kanatu. Był to system, w którym pionowe wały były wykopane w regularnych odstępach czasu i połączone ze sobą poziomo. Większość prac wykonywali niewolnicy, z których część była dobrze wyszkolonymi i doświadczonymi mężczyznami. Głównie na Wschodzie Cesarstwa używano rur terakotowych., Najczęściej stosowanym materiałem był kamień (cegły do murowania, cięcia w skałach, rury skalne), np. wapień. Kiedy kiedykolwiek możliwe Materiały budowlane były wydobywane w pobliżu. Rury ołowiane były wykorzystywane do dystrybucji wody w obrębie miast i niekiedy stosowane w tzw. syfonach. Bardziej egzotyczne jest użycie drewna( rury z drążonych drzew, rynna z desek); znane są nawet skórzane kanały.
starożytny rzymski architekt o imieniu Witruwiusz napisał książkę De Architectura z ciekawym rozdziałem na temat budowy akweduktów.