Mechanizm

w obrębie aferentnych tętnic nerki wyspecjalizowane komórki zwane komórkami aparatu przykłębuszkowego (JG) zawierają proreninę. Podczas gdy prorenina jest wydzielana konstytutywnie w formie nieaktywnej, aktywacja komórek JG powoduje rozszczepienie proreniny do reniny. Aktywacja tych komórek następuje w odpowiedzi na obniżone ciśnienie krwi, beta-aktywację lub aktywację przez komórki plamki densa w odpowiedzi na zmniejszone obciążenie sodem w dystalnych kanalikach krętych.,

gdy renina zostanie uwolniona do krwi, może działać na swój cel, angiotensynogen. Angiotensinogen jest wytwarzany w wątrobie i stale krąży w osoczu. Renina działa Następnie w celu rozszczepienia angiotensynogenu w angiotensynę I. angiotensyna I jest fizjologicznie nieaktywna, ale działa jako prekursor angiotensyny II.

konwersja angiotensyny I do angiotensyny II jest katalizowana przez enzym zwany konwertazą angiotensyny (Ace). ACE znajduje się głównie w śródbłonku naczyniowym płuc i nerek., Po przekształceniu angiotensyny I w angiotensynę II wywiera wpływ na nerki, korę nadnerczy, tętnice i mózg, wiążąc się z receptorami angiotensyny II typu I (AT) i typu II (AT). Efekty omówione poniżej są wynikiem wiązania się z receptorami AT. Rola receptorów AT jest nadal badana, ale wykazano, że powodują one rozszerzenie naczyń krwionośnych poprzez wytwarzanie tlenku azotu. W osoczu okres półtrwania angiotensyny II wynosi 1-2 minuty, po czym peptydazy rozkładają ją do angiotensyny III I IV., Wykazano, że angiotensyna III wywiera 100% działania pobudzającego aldosteron angiotensyny II, ale 40% działania uciskowego, podczas gdy angiotensyna IV dodatkowo zmniejsza działanie ogólnoustrojowe.

w proksymalnych kanalikach nerkowych angiotensyna II działa w celu zwiększenia wymiany Na-H, zwiększając wchłanianie zwrotne sodu. Podwyższony poziom Na w organizmie działa w celu zwiększenia osmolarności krwi, prowadząc do przesunięcia płynu do objętości krwi i przestrzeni pozakomórkowej (ECF). Zwiększa to ciśnienie tętnicze pacjenta.,

angiotensyna II działa również na korę nadnerczy, a w szczególności na kłębuszki nerwowe. Tutaj stymuluje uwalnianie aldosteronu. Aldosteron jest hormonem steroidowym, który powoduje zwiększenie wchłaniania zwrotnego sodu i wydalania potasu w kanalikach dystalnych i kanalikach zbierających nefron. Aldosteron działa poprzez stymulację wstawiania kanałów luminalnych Na i bazolateralnych białek ATPazy Na-K. Efektem netto jest podwyższony poziom reabsorpcji sodu., Ma to taki sam efekt, jak wspomniano wcześniej: zwiększenie całkowitego sodu w organizmie prowadzi do zwiększenia osmolarności, a następnie zwiększenia objętości krwi i ECF. W przeciwieństwie do angiotensyny II, aldosteron jest hormonem steroidowym. W rezultacie wywołuje zmiany poprzez wiązanie się z receptorami jądrowymi i zmianę transkrypcji genów. Tak więc działanie aldosteronu może potrwać od godzin do dni, podczas gdy działanie angiotensyny II jest szybkie.

wpływ angiotensyny II na skurcz naczyń ma miejsce w tętnicach układowych., Angiotensyna II wiąże się z receptorami sprzężonymi z białkiem G, prowadząc do wtórnej kaskady przekaźnikowej, która powoduje silne zwężenie naczyń tętniczych. Działa to na zwiększenie całkowitego oporu obwodowego, powodując wzrost ciśnienia krwi.

wreszcie angiotensyna II działa na mózg. Tutaj ma trzy efekty. Po pierwsze, wiąże się z podwzgórzem, pobudzając pragnienie i zwiększając spożycie wody. Po drugie, stymuluje uwalnianie hormonu antydiuretycznego (ADH)przez tylny płat przysadki., ADH, lub wazopresyna, działa w celu zwiększenia wchłaniania wody w nerkach poprzez wstawianie kanałów akwaporyny w kanale zbierającym. Ostatecznie angiotensyna II zmniejsza wrażliwość odruchu baroreceptorowego. Zmniejsza to odpowiedź baroreceptora na wzrost ciśnienia krwi, co byłoby odwrotne do zamierzonego RZS.

efektem netto tych interakcji jest wzrost całkowitego sodu w organizmie, całkowitej wody w organizmie i napięcia naczyniowego.