dystalne przywiązanie więzadła pierścieniowego pokrywającego głowę promieniową jest słabsze u dzieci niż u dorosłych, dzięki czemu łatwiej jest go rozerwać. Starsze dziecko zwykle wskazuje na grzbietowy aspekt proksymalnego przedramienia, gdy pyta, gdzie boli. To może wprowadzić w błąd, aby podejrzewać złamanie klamry promienia proksymalnego. W tkance miękkiej nie występuje rozdarcie (prawdopodobnie ze względu na giętkość młodych tkanek łącznych).

przedramię zawiera dwie kości: promieniową i łokciową., Kości te są połączone ze sobą zarówno na proksymalnym, lub łokieć, koniec, a także na dystalnym, lub nadgarstka, koniec. Wśród innych ruchów przedramię jest zdolne do pronacji i supinacji, czyli obrotu wokół długiej osi przedramienia. W tym ruchu kość łokciowa, która jest połączona z ramieniem za pomocą prostego stawu zawiasowego, pozostaje nieruchoma, podczas gdy promień obraca się, niosąc ze sobą nadgarstek i dłoń. Aby umożliwić ten obrót, proksymalny (łokieć) koniec promienia jest utrzymywany w pobliżu kości łokciowej przez więzadło znane jako więzadło pierścieniowe., Jest to okrągła struktura więzadłowa, w której promień jest wolny, z ograniczeniami istniejącymi w innym miejscu przedramienia, aby się obracać.Proksymalny koniec promienia u małych dzieci jest stożkowy, z szerszym końcem stożka najbliżej łokcia. Wraz z upływem czasu kształt tej kości zmienia się, stając się bardziej walcowaty, ale z rozszerzonym proksymalnym końcem.

Jeśli przedramię małego dziecka zostanie pociągnięte, możliwe jest, aby ta trakcja pociągnęła Promień do więzadła pierścieniowego z wystarczającą siłą, aby spowodować jego zablokowanie., Powoduje to znaczny ból, częściowe ograniczenie zgięcia / wyprostowania łokcia i całkowitą utratę pronacji/supinacji w dotkniętym ramieniu. Sytuacja ta występuje rzadko u dorosłych lub u starszych dzieci, ponieważ uniemożliwia to zmiana kształtu promienia związanego ze wzrostem.