Serafim

ser'-a-fim (Serafim):

słowo w liczbie mnogiej występujące tylko w Księdze Izajasza 6:2-wizja Jahwe według Izajasza. Pochodzenie terminu w języku hebrajskim jest niepewne. Saraf w Księdze liczb 21: 6; Księga Izajasza 14: 29 itd., oznacza ognistego węża. Babilońskie imię boga ognia, Nergala, brzmiało Szarrapu. W Egipcie znaleziono postacie w kształcie orła-lwa strzegące grobu, do którego stosuje się imię seref. Odpowiednikiem angielskiego terminu jest ” griffin.,”

jest wystarczająco prawdopodobne, że popularna mitologia łączyła ogień z towarzyszami bóstwa w różny sposób między różnymi narodami i że palenie leży u podstawy idei we wszystkich sugerowanych etymologiach. Pozostaje jednak, że w użyciu Izajasza nie ma nic z popularnej legendy ani przesądu. Serafini ci są istotami sierpnia, których formy w ogóle nie są w pełni opisane. Miały twarze, stopy, Ręce i skrzydła., Sześć skrzydeł, w trzech parach, zakrywało ich twarze i stopy w pokorze i czci i służyło do podtrzymywania ich w ich pozycjach wokół tronu Jahwe. Jeden z nich jest pośrednikiem spalenia (węglem z ołtarza, a nie własną mocą lub osobą) grzechu z ust proroka.

Serafini są w teologii żydowskiej powiązani z Cherubinami i ofanim jako trzema najwyższymi klasami asystentów Jahwe i są wyżsi od Aniołów, którzy są posłańcami wysyłanymi na różne sprawy., Tak jak Cherubiny w powszechnej fantazji były reprezentowane przez chmury burzowe, tak Serafini byli przez serpentyny błyski błyskawic; ale nic z tego nie pojawia się w wizji Izajasza.

w Nowym Testamencie jedynym możliwym odpowiednikiem jest „żyjący” („bestie” w wersji Króla Jakuba) w Objawieniu 4; 5 itd. Tutaj, podobnie jak w Izajaszu, ukazują się najbliżej tronu Jahwe, Najwyższego w chwale Jego świętości.

William Owen Carver