w tym Dniu Weterana, pamiętając o tych mężczyznach i kobietach, których wysłaliśmy do walki, powinniśmy również poświęcić chwilę na przypomnienie sobie fatalnych decyzji, czasami tragicznie złych, które nasi dowódcy podjęli, stawiając nasze siły bojowe bezpośrednio i często niepotrzebnie w niebezpieczeństwie.

w tym wątpliwym Wydziale niewielu generałów w historii nowożytnej zbliżyło się do Douglasa MacArthura.,

od czasu do czasu prezydent Donald Trump (ten, który upomniał się o obronę bone spurs, aby uniknąć służby w Wietnamie) raczej zuchwale przyjął na siebie ocenę różnych amerykańskich postaci wojskowych, przeszłości i teraźniejszości. Ostatnio na nagłówkach gazet nazwał Jamesa Mattisa, swojego własnego byłego Sekretarza Obrony, ” najbardziej przereklamowanym generałem na świecie.”Natomiast podczas kampanii w 2016 roku Trump wielokrotnie deklarował, że Douglas MacArthur był jego” ulubionym generałem.”Na wiecach Trump powoływał się na nazwisko MacArthura niemal tak, jakby był w bezpośredniej komunikacji ze swoim duchem., „Generał MacArthur, „powiedział Trump,” wiruje w grobie, kiedy widzi, co robimy.”

dziewięć lat później, w krytycznych momentach zaraz po Pearl Harbor, z powodów, które nigdy nie zostały odpowiednio wyjaśnione, MacArthur trzymał swoją flotę samolotów na Filipinach grupując skrzydła do skrzydeł na asfalcie przez wiele godzin, zapewniając zadziwiająco dogodny cel dla japońskiego ataku lotniczego, który każdy inny dowódca by się spodziewał. Japończycy szybko przybyli i w ciągu kilku minut zniszczyli większość sił powietrznych MacArthura.,

kilka miesięcy później uciekł do Australii, pozostawiając swoje oblężone siły na Bataanie i Corregidorze, aby cierpieć i umrzeć. (Prawda, prezydent Roosevelt rozkazał mu odejść, ale lepsza część honoru kazałaby mu odwołać ten rozkaz i trzymać się jego rozkazu, bez względu na wszystko.) Ostatni amerykańscy zatrzymani na Bataanie, głodujący żywności i amunicji, nie mieli wyboru i musieli się poddać, co stało się największą kapitulacją w historii Ameryki (chyba, że liczyć Appomattox)., I to był dopiero początek okropności, które ludzie MacArthura znosili: wkrótce nastąpił marsz śmierci w Bataanie, a następnie trzy lata w nędznych obozach jenieckich prowadzonych przez Japończyków.

później, podczas amerykańskiej kampanii na Pacyfiku, amerykańscy Marines ponieśli ponad 7000 ofiar na maleńkim atolu koralowym Peleliu podczas przechwytywania japońskiego lądowiska, aby wesprzeć planowaną inwazję MacArthura na Mindanao. Jednak w późnym odwrocie MacArthur postanowił ominąć Mindanao na rzecz Leyte, eliminując w ten sposób potrzebę posiadania pasa startowego Peleliu., W tym momencie jednak Marines byli zobowiązani do walki pod Peleliu, a gdy MacArthur ruszył dalej, dowódcy Marynarki uparcie (i głupio) trzymali się planu. Peleliu okazał się jednym z najbardziej kosztownych starć wojny na Pacyfiku, jednak Bitwa nigdy nie powinna się wydarzyć. Wyspy można było całkowicie uniknąć.

we wrześniu 1950 roku, podczas wojny koreańskiej, MacArthur słusznie przypisuje się inwazję Inchon—monumentalne lądowanie amfibii, które tam poprowadził, było niezwykle ryzykownym, ale spektakularnie udanym przedsięwzięciem., Jednak zbliżając się kilka dni później do Seulu, MacArthur rozkazał swoim siłom rozpętać piekielne bombardowanie stolicy. Zdobycie miasta mogło być dokonane w znacznie mniej niszczący sposób, ale „najwyższy dowódca” był zdeterminowany, aby wyzwolić Seul w ciekawym terminie, który sam sobie wyznaczył. MacArthur, który twierdził, że ma unikalne zrozumienie „umysłu azjatyckiego”, uważał, że północnokoreańscy okupanci są głęboko uważni na numerologię. W związku z tym konieczne było odzyskanie stolicy dokładnie trzy miesiące po rozpoczęciu wojny., Dotrzymanie tego pozornie arbitralnego terminu, powiedział, zadałby druzgocący cios w serca i psychikę wroga. To, że wiele tysięcy południowokoreańskich cywilów zostanie okaleczonych i zabitych przez hurtowy ostrzał stolicy, nie zdawało mu się przeszkadzać. I rzeczywiście wiele tysięcy zostało zabitych.

jednak nic z długiej kariery MacArthura z wysoce wątpliwych działań (lub bezczynności) nie może dorównać jego rekordowi w Korei w kolejnych tygodniach.

Po zdobyciu Seulu i awansie na 38.miejsce MacArthur zdobył znacznie większą nagrodę., Dlaczego nie kontynuować? Dlaczego nie zająć Pjongjangu? Dlaczego nie przejechać aż do rzeki Yalu, granicy Korei Północnej z Chinami, i zjednoczyć cały półwysep? Jaki to byłby triumf, jaki cios w komunizm, w Stalina, w totalitarne reżimy wszędzie. Gdyby MacArthur mógł to zrobić, byłby to ukoronowanie jego kariery.

tak więc nieuchronnie wkradła się misja. Tutaj był klasyczny przypadek pychy i przesady: po osiągnięciu ogromnego zwycięstwa z lądowaniem w Inchon, MacArthur czuł się niezwyciężony. Rozkazał swoim ludziom ścigać się po Yalu., Powiedział, że wojna skończy się przed świętami i każdy będzie mógł wrócić do domu.

nie wiedział, że setki tysięcy chińskich żołnierzy już przechodziły przez Yalu i dostały się na pozycje, by zaatakować atakujące armie MacArthura. Wojska Mao przygotowywały pułapkę głęboko w górach Korei Północnej—w wielu miejscach, w tym w legendarnym wkrótce rezerwuarze Chosin. Jak napisał jeden z prominentnych generałów armii, MacArthur stał się ” greckim bohaterem dawnych czasów, maszerującym ku nieuprzejmemu i nieubłaganemu losowi.”

jakim cudem MacArthur tak bardzo się pomylił?, Jak mógł przegapić ponad 300 000 chińskich żołnierzy? Kiedy wywiad w końcu przyszedł głośno i wyraźnie, on i jego personel pochlebców nadal odrzucali go, tłumili lub celowo błędnie interpretowali jego import. Czyniąc to, lekkomyślnie narazili dziesiątki tysięcy amerykańskich i innych żołnierzy ONZ na śmiertelne niebezpieczeństwo. Wynik był katastrofalny: jedna z najgorszych porażek i jedna z najbardziej haniebnych wycofań w historii amerykańskiej armii.

było to w pewnym sensie powtórzenie jego klęski w Bataanie., Tylko w tym przypadku MacArthur został przechytrzony i oskrzydlony przez armię partyzancką bez sił powietrznych, prymitywnej logistyki i prymitywnej komunikacji, armię bez czołgów i cennej artylerii. Jak to ujął David Halberstam, MacArthur „stracił Twarz nie tylko przed całym światem, ale przed własnymi oddziałami, a być może przede wszystkim przed samym sobą.”

to wszystko stało się dlatego, że MacArthur był niemal pozbawiony kontaktu z rzeczywistością. Stworzył hermetyczny wszechświat i odgórną strukturę, która utrzymywała upartą wrogość do faktów., W Tokio był zajęty prowadzeniem okupacji (genialnie, trzeba powiedzieć-gra cesarza była pracą, do której doskonale się nadawał). Ale w Korei był klasycznym nieobecnym generałem—nigdy nie spał ani jednej nocy na ziemi koreańskiej podczas całego konfliktu i tylko od czasu do czasu przyleciał z Japonii na szybką operację fotograficzną lub rozpoznanie lotnicze.

Tak więc w listopadzie i grudniu 1950 roku, Niektórzy z nich, podobnie jak ludzie z Pierwszej Dywizji morskiej, walczyli zaciekle i z wielką pomysłowością, gdy rozbijali drogę z gór wokół zbiornika Chosin i maszerowali w bezpieczne miejsce na morzu, zadając po drodze ogromne straty Chińczykom. Ale nigdy nie zapomnieli nazwiska człowieka, który umieścił ich w tej tragicznej i niepotrzebnej sytuacji, który nigdy nie wziął odpowiedzialności za fiasko, i który nigdy nie podziękował ani nie przeprosił ich po tym, jak cierpieli, walczyli i zamarli na pustkowiach Korei Północnej w jego imieniu., Weterani Chosin, z którymi rozmawiałem, nie znoszą MacArthura z pasją, której nie zniwelowały lata. „Ten człowiek próbował mnie zabić”, powiedział mi Chosin Marine o imieniu Duane Trowbridge w zeszłym roku, kiedy odwiedziliśmy Mauzoleum MacArthura w Norfolk w ramach trasy weteranów. „Ale cóż mogę powiedzieć?”Trowbridge dodał z uśmiechem. „Odmówiłem współpracy.”

po interwencji Mao, generał MacArthur, według niektórych źródeł, coraz bardziej stanowczo apelował o użycie bomb atomowych przeciwko Chińczykom, a nawet sugerował siew stałej strefy radioaktywnej, swego rodzaju ogrodzenia nuklearnego, wzdłuż granicy mandżurskiej., W kwietniu 1951 został zwolniony z dowodzenia przez prezydenta Trumana. „Nie zwolniłem go, bo był głupim sukinsynem, chociaż nim był”, powiedział później Truman. „Zwolniłem go, bo nie szanował autorytetu prezydenta.”

wielu uczonych ma tendencję do przeoczenia lub zminimalizowania długiego katalogu niebezpiecznych pomyłek i złych decyzji MacArthura, być może po części dlatego, że był po prostu tak interesującą i dziwną postacią. Historycy uważają go za fascynującego, a dlaczego nie?, Praktycznie wszystko, co powiedział, było cytowane, a praktycznie wszystko, co robił, przynajmniej na powierzchni, wydawało się oszałamiające i śmiałe. Był mistrzem teatru wojskowego, z darem stawiania się w fotogenicznym ognisku między wojskiem a polityką. Jego wspaniała kariera przecięła szeroką drogę przez wiele amerykańskiej historii. W sensie narracyjnym był darem, który ciągle daje.

ale to też prawda—a Dzień Weterana wydaje się odpowiednim momentem, aby go zapamiętać – że osąd MacArthura, przyćmiony jego gigantycznym ego, był czasami głęboko, niebezpiecznie błędny., Ludzie, którzy pod nim walczyli, i cywile, którzy stanęli mu na drodze, często płacili straszną cenę.

Tak, Panie Trump, Douglas MacArthur był jednym z naszych najbardziej znanych i cenionych generałów. Mógł też być naszym najbardziej przereklamowanym.

13:

Ta historia została zaktualizowana, aby odzwierciedlić, że nie ma konsensusu wśród źródeł historycznych co do wezwań generała MacArthura do użycia broni jądrowej.

skontaktuj się z nami pod adresem [email protected].