dresslar przypisuje ten wyraźny wzór „dobrze rozwiniętemu uprzedzeniu umysłu, choć w większości nieświadomemu” (str. 205). Jego wyjaśnienie, które ma już ponad stulecie, w zasadzie się trzyma. Stronniczość, którą opisuje, została ostatnio szczegółowo zbadana, przede wszystkim przez Daniela Casasanto, i jest zakorzeniona w prostym fakcie: doświadczamy świata płynniej z jedną stroną ciała niż z drugą., To doświadczenie zróżnicowanej płynności rodzi pozytywne skojarzenia z naszą dominującą stroną—dla większości z nas, Prawicy – i negatywne skojarzenia z naszą nie dominującą stroną-dla większości z nas, lewicy.

jeśli takie skojarzenia są rzeczywiście „nieświadome”, rodzi to pytanie: w jaki sposób zostają zapisane w naszych przesądach? Część odpowiedzi prawdopodobnie leży w naturze przekazu kulturowego. W miarę jak fragmenty języka i wiary są przekazywane z osoby na osobę i z pokolenia na pokolenie, wierność jest daleka od doskonałości., Bity, które są zgodne z naszymi uprzedzeniami poznawczymi, będą częściej pamiętane i powtarzane, podczas gdy te, które nie zostaną zapomniane lub odrzucone. Albo, jak to ujął Dresslar: „inne rzeczy, które są równe, te, które są najlepiej dostosowane do mocy podtrzymującej i reprodukcyjnej umysłu, przetrwają najdłużej i najczęściej wychodzą na powierzchnię” (pg. 209). Tego rodzaju Wyjaśnienie jest potężne i bardzo modne i może być stosowane nie tylko do przesądów., Opowieści ludowe, przysłowia, Rymowanki, mity i idiomy – wszystkie są produktami długich łańcuchów przekazu i wszystkie noszą odciski umysłów, które je przekazały.