koncepcja alienacji została rozwinięta przez Alana Lightmana w jego „Einstein' s Dreams”, czasopiśmie z 1905 roku— „annus mirabilis”, kiedy Einstein rozwinął teorię szczególnej teorii względności. Postać lightmana doświadcza wyobcowania świata, w którym każdy konkretny punkt czasoprzestrzeni jest delikatny ,tymczasowy i podatny na zniknięcie, „wygnanie w czasie”. W późniejszym wpisie Lightman 's diarist pisze:” jest miejsce, w którym czas stoi w miejscu. Krople deszczu wiszą nieruchomo w powietrzu. Wahadła zegarów pływają w połowie huśtawki”., W centrum czasoprzestrzeni nic się nie rusza. Koncepcja, że cały czas istnieje jednocześnie, ma długą rodowód. Jest centralnym punktem kosmologii Platona, występuje w Biblii (Księga Koheleta 3.15) i została opracowana przez św. Augustyna (w. 9) W V wieku . Opisał uniwersalny paradoks, według którego nawet jeśli przyszłe wydarzenie w naszym indywidualnym życiu już istnieje, zależy ono od aktu naszej wolnej woli, aby miało miejsce. T. S. Elliot, pod wrażeniem Einsteina, połączył lekcje teorii względności z Platonem, Koheletem i Augustynem., Po Angielskiej wizycie Einsteina w 1921 roku, w roku, w którym otrzymał Nagrodę Nobla, Elliot napisał: „Einstein Wielki odwiedził Anglię (i) zajął swoje miejsce w gazetach z kometą, plam słonecznych, trujących XXX‐meduz i ośmiornicy w Margate i innych zjawisk naturalnych”.

w dwóch wierszach skomponowanych w latach 30.i opublikowanych w latach 1941-1942 Elliot rozważał zagadkę czasu dla ludzkiej kondycji., W „Burnt Norton” napisał, że „cały czas jest nie do pokonania”, ponieważ jeśli przeszłość istnieje w przyszłości, a przyszłość istnieje w przeszłości, wszystkie możliwości są wiecznie obecne, a w „East Coker” napisał słynny wiersz „In my beginning is my end”. Spekulacje Elliota na temat czasu podzielił Priestly w takich metafizycznych sztukach jak „Time and the Conways” (1937) i, być może jego najsłynniejsze dzieło, „Inspektor wzywa” (1947), w którym detektyw z przyszłości wyciąga wyznania winy za samobójstwo biednej dziewczyny z wygodnej rodziny klasy średniej., Bezpośrednią inspiracją Priestleya była praca Dunne ' a on time, która czerpała inspirację z Einsteina (ostrożnie wspierająca uwaga została dołączona przez Arthura Eddingtona w dodatku do trzeciej edycji), aby wyjaśnić, dlaczego przyszłość może być przewidywana przez prekognicję.

popularny koniec takich spekulacji najlepiej reprezentują dzieła zebrane Philipa K. Dicka (1928-1982)., Podobnie jak Elliot, Dick inspirował się filozofią starożytną i nauką współczesną, zwłaszcza wnioskami mechaniki kwantowej wyrażonymi w zasadzie niepewności Heisenberga i słynnym eksperymencie myślowym Erwina Schrȍdingera z kotem (1935), ideami odpowiedzialnymi za nowoczesną teorię wielowersową. Jeśli nie można stwierdzić zarówno, gdzie cząstka jest i dokąd zmierza, czy w ogóle jest cząstką (lub falą), jak daleko obserwacja jej zmieniła swój stan, jak można zaufać temu, co wydaje się prawdziwe., Na przykład w „The Cosmic Puppets” (1957) zwykła podmiejska para wraca do rodzinnego miasta po kilku latach przerwy, aby przekonać się, że wszyscy i wszystko się zmieniło i nikt ich nie rozpoznaje. Powieść przechodzi następnie w tradycyjny tryb religijny, umiejscowiony w Zoroastryjskiej (Perskiej) walce między dobrym Bogiem Ormazdem a jego złym rywalem Ahrimanem. W końcu ormazd zwycięża, iluzoryczny świat stworzony przez Ahrimana zostaje usunięty, a rzeczywistość powraca., W wielokrotnie nagradzanej historii Dicka, „the Man in the High Castle” (1962), zdolność obserwatora do działania‐i zmiany‐świata materialnego jest opisana poprzez wykorzystanie przez głównych bohaterów Chińskiej wyroczni, I Ching, do zmiany przyszłości.

intensywność Dicka jest nieobecna w najbardziej kapryśnej najnowszej powieści kosmologicznej, Italo Calvino (1923-1985). Calvino brał pomysły kosmologiczne i wyolbrzymiał je, aż stały się absurdalne., Jego opowiadanie „the Form of Space” (2002) wskazuje, że jeśli ktoś upadnie w zakrzywionej przestrzeni, logicznie spadnie na zawsze, podczas gdy „odległość księżyca” wyobraża sobie czas w odległej przeszłości, kiedy Księżyc był bliżej Ziemi, wystarczająco blisko, aby ludzie podskoczyli do niego i zebrali takie przysmaki, jak mleko księżycowe.