Czym jest przestrzeń w sztuce? Przykłady i definicja
czym jest przestrzeń? Z tym pytaniem można rozpocząć prawie każdy rozważania przestrzeni w sztuce. Definicja przestrzeni daje nam niewiele do trzymania apropos jego cech poza tym, że istnieje tylko w odniesieniu do czegoś, lub kogoś. Encyclopedia Britannica definiuje przestrzeń jako ” bezgraniczny, trójwymiarowy zakres, w którym obiekty i wydarzenia występują i mają względną pozycję i kierunek.,”Pozycja, a nawet kierunek w sztuce mogą mieć jakąś walutę w poprzednich wiekach, kiedy sztuka miała ściśle określony cel reprezentowania świata żywego lub metafizycznego. Jednak nawet ta metafizyczna polegała w dużej mierze na naszej percepcji i wyobraźni, upodabniała się do namacalnej rzeczywistości. W miarę rozwoju stylów artystycznych i ruchów awangardowych, które szturmem opanowały świat sztuki, przestrzeń w sztuce zaczęła się rozpływać, a formy, które wypełniały dzieła sztuki, definiowano na znacznie prostszym rozróżnieniu między przestrzenią pozytywną i negatywną., Mówiąc o definicji przestrzeni w sztuce, pozytyw stoi w tym równaniu dla miejsca zajmowanego przez formę, natomiast negatyw jest tym, co pozostaje pomiędzy i wokół kształtów formy. Takie rozróżnienie nie jest czymś typowym dla tego okresu w historii sztuki, ale jest jednak brane na pierwszy plan, ponieważ inne zróżnicowanie przestrzenne osiągnięte poprzez perspektywę i głębię nie miały już zastosowania.
badanie przestrzeni w sztuce musi zawsze uwzględniać złożone społeczne i Kulturowe uwarunkowania danego czasu., Przestrzeń nie jest czymś, co zawsze było reprezentowane przez czyste pomysły artystyczne. Czasami potrzeby płynące z zewnątrz świata artystycznego wpływały na sposób pojmowania i przedstawiania przestrzeni. W dalszej części śledzimy niektóre zmiany w jego przedstawieniu i podajemy kilka przykładów, aby stymulować dalsze myślenie o relacjach przestrzennych w sztuce.
mg src = „
typy i przykłady przestrzeni w sztuce
negatywne, pozytywne, domniemane lub rzeczywiste, wszystkie te atrybuty odnoszą się do przestrzeni i jej reprezentacji i wykorzystania w sztuce. Przestrzeń negatywna lub pozytywna, jak wspomniano powyżej, nie jest czymś, co jest stosowane i używane tylko w niektórych pracach, ale jest bardziej ogólnym zróżnicowaniem, które ma zastosowanie do malarstwa, rzeźby, instalacji i innych form sztuki., Być może najbardziej zauważalnym przykładem wykorzystania przestrzeni negatywnej i pozytywnej jest rzeźba Henry 'ego Moore' a, która opiera się na wzajemnym oddziaływaniu między obszarami negatywnymi i pozytywnymi; między pełnymi formami a ich nieobecnością. W instalacjach najważniejsza jest prawdziwa przestrzeń, ponieważ często angażuje się aktywnie w prace, jak na przykładzie z 2015 Japan Pavilion na Biennale w Wenecji. Klucz w ręcznej instalacji Chiharu Shiota został skrupulatnie wykonany w pawilonie, a jego przestrzenne struktury wpłynęły na ostateczny wygląd całego dzieła., Senny efekt Shiota osiągnięty dzięki zastosowaniu czerwonej przędzy, kluczy i łodzi, ogarnia galerię w melancholijnej atmosferze straty, ale także możliwości i nadziei. Implikowana przestrzeń w obrazach jest czasami przedstawiana zgodnie z zasadami głębi i perspektywy, a czasami możemy się do niej odnosić tylko w odniesieniu do abstrakcyjnych kształtów i ich kompozycyjnego układu na płótnie., Na przykład abstrakcja Paula Klee nie posiada porządku przestrzennego jako sztuki figuratywnej, ale mimo to jego kapryśne kształty i przedmioty są przestrzennie rozmieszczone, aby stworzyć efekt angażujący i dynamiczny.
Kliknij tutaj, aby zobaczyć dostępne prace Henry Moore na naszym rynku!
metafizyczne i namacalne przestrzenie – od Berniniego do Rothko i trojki
pamiętasz ekstazę Berniniego św. Teresy?, Religijna ekstaza zwizualizowana w postaci Anioła, strzała, która ma przebić serce zakonnicy i Złoty deszcz Bożej miłości. Wszystko ładnie położone w podwyższonej aedicule. Przestrzeń w tym barokowym arcydziele jest nie tylko relatywna do otoczenia, w którym znajdują się figury rzeźbiarskie, ale także przekracza bezpośredniość przestrzeni namacalnej, obejmując metafizyczną, zmaterializowaną w konkretne i rozpoznawalne formy. Dwie przestrzenie i rzeczywistość łączą się, ale relacje, które kierują naszym poczuciem przestrzeni, są tutaj zachowane., Nawet aedicule jest zaangażowana w końcowy efekt dzieła, gdzie małe okienko w górnej części elementu architektonicznego pozwala na światło opadające na kompozycję Berniniego.
angażująca przestrzeń do tworzenia metafizycznego doświadczenia nie jest również nieznana współczesnym artystom. Przykłady obfitują w malarstwo, rzeźbę i sztukę instalacji. W malarstwie jednym z najbardziej znanych przykładów jest twórczość Rothko. Na jego płótnach przestrzeń spłaszcza się w plamy kolorów, które powinny wywołać kontemplację i wywołać metafizyczny spokój., Metafizycznymi efektami przestrzeni w sztuce interesuje się również Londyńskie trio artystyczne Troika-Eva Rucki, Conny Freyer i Sebastien Noel. W 2012 roku zrealizowali instalację architektoniczną site-specific o nazwie Arkady, składającą się z lekkich filarów, których promienie załamane przez soczewkę Fresnela stworzyły iluzję gotyckich łuków. Jak stwierdzili artyści: „tworząc przestrzenne zawieszenie niewiary, Arkady zachęcają do analizy naszej relacji z tym, co metafizyczne w świecie coraz bardziej rządzonym praktycznymi, racjonalnymi i naukowymi zasadami.,”
Obraz via ignant.com
przestrzeń w starciach kulturowych
ważnym aspektem, którego nie należy lekceważyć podczas badania przestrzeni w sztuce lub innych elementów artystycznych, jest jej rola w tzw. starciach kulturowych, szczególnie w okresie imperialnej dominacji Europy Zachodniej nad różnymi regionami i kulturami świata., Sposób, w jaki przestrzeń była reprezentowana w sztuce, był jednym z aspektów wartościowania dzieł sztuki, co było celowo wykorzystywane w problematycznych porządkach hierarchicznych. Był to jeden z markerów odróżniających sztukę wysoką od tzw. rzemiosła „kultur plemiennych”., Nie akceptując odmiennych sposobów przedstawiania rzeczywistości, imperialiści arogancko zakładali, że jeśli przestrzeń nie jest ładnie oddana w perspektywie, jak w ich sztuce od renesansu, jeśli figury lub perspektywa nie są przedstawione w sposób realistyczny-świadczy to o nieco niższym poziomie kulturowym ludności, która je stworzyła., Czerpiąc z własnej przeszłości średniowiecza i jego sztuk, w których przestrzeń była definiowana według różnych linii, z wyłączeniem perspektyw i głębi, łączyli Inne formy z podobnym zaniedbaniem porządku przestrzennego, jak zacofane i zrozumiałe dla racjonalnego umysłu.
Obraz za pośrednictwem Wikipedii.,org
niepokojące nasze pojęcia przestrzeni-Sztuki Nowoczesnej i Współczesnej
w poniższej próbce wideo, ze słynnego filmu Kubricka 2001: Odyseja kosmiczna, przestrzeń jest problematyzowana na kilku poziomach, począwszy od perspektywy widza, a skończywszy na rzeczywistych wykonawcach w filmie. Stabilność ich pozycji jest mistrzowsko wyciszona z równowagi i grawitacyjnego porządku, ale wydają się kontynuować swoją pracę bez ograniczeń., Z drugiej strony, widzowie są wyprowadzani ze swojej strefy komfortu i nie są w stanie uchwycić prezentowanych im relacji przestrzennych i porządków. Komnata statku kosmicznego, w której rozgrywa się akcja, nie jest zdefiniowana w zwykłych terminach, które pomagają nam zrozumieć miejsce, w którym się znajdujemy, lub miejsce, które obserwujemy. Co jest na górze, a co na dole? Lewa i prawa również wydają się tracić znaczenie. Zostaje nam zaprezentowane dzieło wizualne, którego wyrazistość polega na utracie orientacji przestrzennej u obserwatorów.,
Kubrick ' s Play with Space – 2001: A Space Odyssey
sztuka, która zużywa przestrzeń – James Turrell i Anish Kapoor
inne przykłady przestrzeni w sztuce, które podobnie jak kultowy film Kubricka grzebią w naszym sensie, pochodzą ze świata instalacji i Sztuki Światła. James Turrell, znany i uznany autor koncentruje się na efektach kolorystycznych i świetlnych, które w interakcji z obszarem, w którym są produkowane, tworzą efekt transcendentalny., Jego spojrzenie na przestrzeń może być ściśle związane z poglądami abstrakcyjnych artystów, którzy unikali znaczenia przestrzennych różnic dla efektów, jakie czysty kolor może wytworzyć u obserwatora. Turrell wykorzystuje miejsca jako płótna, na których odtwarza Kolory o takiej intensywności, że wizualnie rozpuszczają fizyczne granice. Uzyskany efekt można porównać do fizycznego wejścia w abstrakcyjne malarstwo. Podczas gdy Turrell pochłania przestrzeń kolorem, Lewiatan Anisha Kapoora pożera ją gigantyczną skalą., Ten nadmuchiwany monumentalny obraz, znajdujący się w Grand Palais w 2011 roku, pobudza myślenie o relacjach między sztuką współczesną a tradycjami artystycznymi, ale także o naszym ciele, pochodzeniu i doświadczeniach. Dla Kapoor Lewiatan jest „jednym przedmiotem, jedną formą, jednym kolorem”, który tworzy przestrzeń w przestrzeni, i który, miejmy nadzieję, zarządza ” środkami ściśle fizycznymi, aby zaoferować zupełnie nowe doświadczenie emocjonalne i filozoficzne.”
interesuje Cię Sztuka Anisha Kapoora? Kliknij tutaj, aby zobaczyć więcej prac!,
przestrzeń w sztuce poprzez trajektorie percepcji
nasza krótka podróż przez historię sztuki pokazuje, jak przestrzeń była różnie wykorzystywana w praktykach artystycznych i jak ważna była i jest dla każdego procesu twórczego. Przestrzeń, rzadko uznawana za pasywny element dzieła sztuki, częściej jest aktywnym uczestnikiem jego rozwoju, jak widać w pracach Shioty i Turrella., Czasami konwencje społeczne i artystyczne wpływają na sposób jej wykorzystania i reprezentacji, ale częściej twórcy używają jej do badania pewnych sedymentowanych obyczajów artystycznych i kulturowych, jak w przypadku Sztuki Kapoora i Kubricka. Percepcja odgrywa ważną rolę w podejmowaniu decyzji o wykorzystaniu przestrzeni., Od średniowiecza, kiedy tematy religijne były wykonywane w relatywnie płaskim porządku przestrzennym, ponieważ znaczenie motywów przewyższało potrzebę wizualnej prawdziwości, do renesansu przebudzenia do znaczenia ludzkości w ogólnych schematach wszechświata, w którym oś naszej rzeczywistości stała się przewodnią zasadą w sztuce, do nowoczesnego i współczesnego odrzucenia hierarchicznej dominacji jakiegokolwiek światopoglądu, reprezentacje przestrzeni podążały tą trajektorią w sztuce i pozostawały ważnym czynnikiem w jej estetyce.
Polecane zdjęcia: Chiharu Shiota – klucz w dłoni, 2015., Obraz via dreamofitaly.com; Sesshū Tōyō-Haboku-Sansui, 1495; Mark Rothko-No. 61, Image via Widewalls archive. Wszystkie obrazy użyte wyłącznie w celach ilustracyjnych.
